Dit weekend startte met een afhaalsushi op vrijdagavond. Een verre kennis van mijn vriend had plannen om volgend jaar naar Japan te reizen en wilde om de één of andere reden per sé vanuit het verre Limburgse noorden naar Leuven afzakken om reisadvies van ons te krijgen. Beetje vreemd, vond ik persoonlijk, want ik had hem al de reisschema’s van onze twee vorige reizen bezorgd + een link naar mijn foto’s (die uitgebreid voorzien zijn van commentaar én coördinaten). Ik had niet het gevoel daar nog veel aan toe te kunnen voegen. Toen de verre kennis in kwestie aanbelde, bleek er een klein misverstand in de communicatie ontstaan te zijn: zijn vriendin was er ook bij en wij hadden maar sushi voor drie personen afgehaald… Gelukkig bestaat er nog zoiets als Just-eat.be en bestelden we snel een portie voor één persoon extra.
Het werd nog een beetje vreemder toen bleek dat het koppel in kwestie hun reis al geboekt hadden via Ikitravels. Tijdens de loop van de avond had ik de indruk dat ze eigenlijk gewoon een beetje gerust gesteld wilden worden. Het valt me op dat veel mensen Japan een beetje een beangstigende reisbestemming vinden. En ik kan daar ergens wel inkomen, want Japan heeft nu eenmaal een taal die je totaal niet verstaat en een schrift dat je totaal niet kan lezen (ok, dat ging wel niet op voor ons) en veel gebruiken waar wij in het Westen totaal niet meer vertrouwd zijn. Maar geloof me vrij, toekomstige Japanreizigers, Japan is zowat het meest aangename land dat er bestaat om door te reizen als toerist. Zorg dat je gewoon een klein beetje leest over de gebruiken en als er iets misloopt: er staan meteen tien Japanners klaar om je uit de nood te helpen. Al moet ons koppel toch nog wat oefenen op met stokjes eten, grappig om vooral het meisje te zien sukkelen (was meteen ook de eerste keer dat ze sushi at, stel je voor). Nuja, ik denk dat we er wel in geslaagd zijn ons enthousiasme over Japan over te brengen. Benieuwd naar hun reiservaringen achteraf. (PS: Denken dat je snel een paar zinnetjes Japans kan leren op het vliegtuig: geen goed idee.)
Zaterdag vertrok mijn vriend ‘s ochtends vroeg om te gaan zeilen. Ik bleef een beetje langer in bed liggen, maar ook niet superlang, want mijn petekindje en zijn mama kwamen mij uithalen voor een weekendje samen plezier maken. Mijn petekindje at heel flink twee grote tassen soep op ons appartementje, showde mij zijn nieuwe schoenen en haalde hij alle knuffelbeesten uit de boekenkast. Na de soep reden we samen naar Tielt-Winge alwaar ik mijn valiesje een plekje gaf in de splinternieuwe logeerkamer. Ik was de allereerste gast, wat een eer!
‘s Middags aten we samen boterhammen en trokken we naar het kabouterbos in Tielt-Winge. Weinig kabouters gezien, om eerlijk te zijn. Ik neem aan dat de sprookjeswandeling in het bos een toffe ervaring is, maar zonder verteller om de geest van de kabouters op te roepen, viel er niet veel te beleven. Al vond mijn petekindje het duidelijk geweldig om door het bos te stappen. Een kind van anderhalf heeft niet veel nodig om zich te amuseren.
Was wel een succes: de beklimming van de Vlooybergtoren, een zwevende trap in roestvrij Cortenstaal, waarvan de kleur verwijst naar het ijzerzandsteenerfgoed in de streek. De trap is gelegen op één van de hoogste plekken in het Hageland, een mooi uitzicht is dus gegarandeerd.
Na deze steile beklimming (kuch) hadden we wel een ijsje verdiend. Het hoeveijs van De Peinwinning ging er vlotjes binnen en ik genoot van de zon op mijn huid. Zó blij dat ons nog een kleine nazomer gegund is. Hoera voor de zon!
‘s Avonds aten we pasta met steak van op de barbecue en keuvelden we gezellig in de lounge op het terras van de mama en papa van mijn petekindje. We gingen op tijd slapen, want peuters van anderhalf zijn meestal vroege vogels (om nog maar te zwijgen over die nachtelijke schreeuw van ongenoegen toen hij zijn tutje kwijt was).
‘s Ochtends draaide ik me nog eens om terwijl mijn petekindje met zijn ouders naar de bakker ging (ik ben nu eenmaal geen ochtendmens). We genoten samen van een heerlijk ontbijt en trokken dan naar Leuven voor een gepland bezoekje aan het stationsgebouw tijdens Open Monumentendag. Alleen was ik met mijn domme kop helemaal vergeten dat diezelfde dag de GP Poeske Scherens gehouden werd, waardoor de helft van Leuven afgezet was. Stom, stom. We kwamen hopeloos vast te zitten in de file op de ring en besloten ons plan aan te passen. Geen bezoek aan het stationsgebouw, de omgeving van de Parkabdij zou ook wel mooi zijn. Alleen jammer dat mijn favoriete vertrekken (de bibliotheek en de refter) niet geopend waren voor het publiek wegens de restauratiewerken. We genoten toch van de historische omgeving en aten samen een soepje in de mooie Abdijmolen.
Mijn petekindje begon een beetje hangerig te worden: het werd tijd voor zijn middagdutje. De mama en papa van mijn petekindje dropten me af aan de andere kant van het station (ook wel Kessel-Lo genoemd) en ik keerde voor eventjes terug naar ons appartementje, want om drie uur had ik alweer een andere afspraak met onze vrienden uit Duitsland die toevallig ook dat weekend in het land waren. Een gunstige (of ongunstige), het hangt er maar vanaf hoe je het bekijkt, wind had ervoor gezorgd dat mijn vriend vroeger dan voorzien terug was van zijn zeiltocht. Hij kon dus aansluiten.
Oorspronkelijk was het de bedoeling om samen de stad in te trekken, maar de GP Poeske Scherens was nog altijd in volle gang, dus het leek ons veiliger onze vrienden niet de muurvast zittende ring op te laten rijden. Terug afgesproken in de Parkabdij dan maar. We vonden elkaar zonder problemen en bewonderden hun flink gegroeide dochter. We maakten een heel mooie wandeling op het domein en sloten het bezoekje af met een lekkere wafel/pannenkoek in (verrassing) de Abdijmolen. Het was trouwens een hele uitdaging om een tafeltje vast te krijgen, want het was heel erg druk op deze mooie dag. Maar we hadden geluk, we kwamen toevallig kennissen tegen die net vertrokken en met plezier hun tafel aan ons afstonden.
Terwijl ik van mijn pannenkoek zat te smikkelen, kreeg ik een berichtje dat een vriendin met wie ik samen gestudeerd had, met haar gezin op Leuven kermis rondliep. Na het afscheid van onze Duitse vrienden sprongen ze op onze fiets en reden we linea recta naar het stadscentrum. Onze vrienden hadden ondertussen een tafeltje in het Moorinneken gevonden om van al dat kermisgeweld te bekomen met een drankje. We schoven bij aan tafel en babbelden over onze reis naar IJsland en hun reis naar de US. Moraal van het verhaal: zij hadden beter weer.
En goed gevuld weekend vol met vriendschap én zon. Eentje om in te kaderen.
