We startten onze ochtend in het Reykjavik Lights hotel (prima hotel, trouwens, aanrader) met een lekker ontbijt met vers brood, gekookte eieren, yoghurt en heerlijke opgelegde haring.

Vooraleer aan onze rondrit te beginnen, gingen we langs een winkel die ons door een kameraad werd aangeraden. Ik had namelijk een nieuwe regenjas nodig, eentje die de IJslandse weersomstandigheden (lees: heel veel regen) de baas kon. Bij Zo-on vond ik meteen mijn gading: een knalblauwe halflange regenjas. De weersvoorspellingen waren niet al te best, dus die jas zou zeker van pas komen.

Onze reisbeschrijving bood ons de keuze tussen een tunnel onder het Hvalfjörður of de weg die er rondom liep. Uiteraard kozen we voor de weg die er rondom liep, want die beloofde ons langs de hoogste waterval van IJsland te brengen, de Glymur (noot: volgens de Engelstalige wikipedia is dit slechts de tweede hoogste waterval van IJsland, maar passons). 198 m (of 196 m, de meningen verschillen) hoog! Klonk indrukwekkend.

Wat niet zo duidelijk uit de reisbeschrijving naar voren kwam, was dat er ons nog een wandeling van 5,5 km (heen en terug naar de wagen) te wachten stond om de waterval te bereiken. 5,5 km daar draaien wij uiteraard onze hand niet voor om! Fleece trui aan, nieuwe regenjas erboven en klaar voor de tocht. Het was ongeveer 11.30u toen we vertrokken.

Het weer varieerde tussen zwaar bewolkt, motregen en nu en dan een fris buitje. Gelukkig werd de echte slagregen ons bespaard. Meteen een ideale gelegenheid om onze GoPro wat verder uit te testen. De wandeling begon makkelijk over een pad tussen wilde blauwpaarse lupinen, maar al snel stootten we op een eerste obstakel: een woest kolkende rivier die overgestoken moest worden met behulp van een touw en een boomstam. Alvorens de boomstam te bereiken moesten we balanceren over enkele gladde stenen die zich onder het wateroppervlak bevonden. We bereikten gelukkig allebei droog de overkant.

Na de oversteek moest het moeilijkste echter nog komen. Een steile klim langs modderige paadjes waar touwen en ijzers die in de rotsen geslagen waren de wandelaar moesten assisteren. Door de regen was alles erg glad, dus we moesten erop letten niet uit te glijden. We werden echter beloond met een adembenemend uitzicht over de waterval. Echt fantastisch!

Doordat we onderweg te veel gestopt waren om foto’s te nemen en GoPro filmpjes te maken (of misschien zijn we gewoon wel heel trage stappers) waren we pas rond 15.15u terug bij de auto. En dat zonder middagmaal achter de kiezen. De eerste de beste plek die we tegen kwamen na de Glymur waterval stopten we dan ook voor een snelle lunch/vieruurtje. Het aanbod in deze eetgelegenheid was eerder schaars te noemen. Ik koos voor een dagsoep met brood, mijn vriend voor een vettige hamburger. De champignonsoep was ok, maar het bijhorende broodje was nog bevroren vanbinnen. Geen groot succes.

We kochten wat proviand voor onderweg (lees: droge koekjes om de grote honger te stillen) en ik kocht nog een skyr (dikke IJslandse platte kaas die heel erg lekker is) om in de auto op te eten.

Het weer beterde er ondertussen niet echt op. Grijsgrauwe wolken bedekten tot mijn verdriet het mooie landschap. Onderweg stond normaal ook een wandeling naar de Eldborg explosiekrater op het programma, maar omdat het ondertussen al redelijk laat in de namiddag was en het weer verslechterd was, besloten we de wandeling van minstens twee uur te laten voor wat het was en enkel een foto te nemen van de ‘Vuurburcht’ vanuit de verte.

Dan maar een rondrit gemaakt op het schiereiland Snæfellsnes dat uit een langgerekte bergrug bestaat die in het westen zijn hoogste punt (1446 m) bereikt op de gletsjer Snæfellsjökull. Jammer genoeg bleef de gletsjer voor ons versluierd in de wolken en de meeste van de andere bergtoppen ook. Toch was de rondrit door het ruige vulkanische landschap echt de moeite. We kwamen onderweg zelfs een mooi ongerept zwart zandstrand tegen, nog een krater en prachtige kliffen en rotsen in Nationaal Park Snaefellsjökull. Ook het kerkje van Búðir (een dorp bestaand uit welgeteld één hotel en één kerk) was erg mooi.

Het rondrijden op onverharde wegen beviel ons wel, dus besloten we verder te rijden tot aan de vuurtoren Öndverdarnes op het uiterste westpunt van het schiereiland. De vuurtoren zelf viel wat tegen, wegens ocharme amper vijf meter hoog. Had me de toren toch wat indrukwekkender voorgesteld. De temperatuur was ondertussen flink naar beneden gegaan en onze fleece met regenjas erboven slaagde er maar nipt in ons warm te houden en onze magen begonnen ondertussen flink te grommen. Het was immers al bijna negen uur…

Gelukkig vonden we na nog een flinke rit restaurant Hraun in Ólafsvík alwaar we ons avondmaal nuttigden. Mijn lamsvlees was tot in de puntjes afgewerkt en heel erg lekker. Die IJslandse keuken is zo slecht nog niet…

Vanuit Ólavsvík reden we rechtstreeks verder naar hotel Framnes in Grundarfjörður. We waren zo laat in het hotel dat we geen tijd meer hadden om de hottub uit te proberen en enkel nog even voor het slapen gaan de laatste nieuwsberichten checkten. Dat hadden we voor onze gemoedsrust beter niet gedaan, want de berichten waren niet bepaald hoopgevend: Israël dat een grondoffensief startte in Gaza en vlucht MH17 die naar alle waarschijnlijkheid door pro-Russische rebellen boven Oekraïne uit de lucht geschoten werd.

Wat een wereld.