Gezellig samen ontbeten en het ijs gebroken met de kinderen. Het klikte meteen met kleine O, een perfect tweetalige meid (Nederlands-Slovaaks) van drie met een eigen willetje. Op voorhand had ik een beetje schrik dat ze ons niet goed zou begrijpen, want eerlijk, ik ken geen woord Slovaaks (al blijkt bij nader inzien dat Slovaaks veel verwantschap heeft met het Russisch en het Pools, dus het zou me wellicht niet al te veel moeite kosten om de basis onder de knie te krijgen). Gelukkig bleek die vrees ongegrond. O verstond ons zeer goed en sprak ook een aardig mondje Nederlands. Toch indrukwekkend hoe hersenen van jonge kinderen als een spons de woorden opzuigen.

En kleine V, zes maanden oud, won met zijn aanstekelijke glimlach meteen onze harten. Zo een vrolijke baby! Een heel sociaal kind ook, wilde er altijd bij zijn om te zien wat die rare volwassenen zoal uitspookten. Heel fijn dat we zo gemakkelijk aansluiting vonden bij de kinderen. Blijft toch altijd een beetje afwachten en kleine O had ons al wel een keertje ontmoet, maar toen was ze nog te klein om daar een blijvende herinnering aan over te houden.

Na het ontbijt vergezelde vriend W ons naar de tramhalte om ons op weg richting centrum te helpen. De regenwolken van de dag voordien hadden plaats gemaakt voor witgrijze schapenwolkjes en hier en daar zagen we zelfs een streepje blauwe lucht. Al mocht het voor mij gerust wat warmer zijn. Onze eerste stop in het historische centrum van Bratislava was de toeristische dienst. We werden supervriendelijk verder geholpen door een jongeman die het Engels perfect beheerste. We kochten allebei een Bratislava City Card die ons drie dagen lang onbeperkte toegang tot het openbaar vervoer garandeerde en een hoop kortingen er bovenop beloofde. Handig! Ik was wat aan het rondkijken in de shop toen mijn oog viel op, jawel, handgeblazen kerstballen in mei! De collectie van de mama van mijn petekindje is bij deze weer wat groter geworden. 😉

Blijgemutst verlieten we de toeristische dienst en begonnen we aan onze verkenning van het historische centrum van Bratislava. Groot is het centrum niet, maar wel heel gezellig en kleurrijk, met veel terrasjes en verrassend veel toeristen. Meer dan we verwacht hadden alleszins. Bratislava heeft de typische vibe van een Oost-Europese stad: komaf willen maken met de donkere periode van het communisme, de blik gericht op de toekomst om al die verloren jaren goed te maken. Het historische erfgoed wordt in ere hersteld (of gewoon gereconstueerd) wat een interessante mix aan prachtig gerestaureerde gebouwen en nog in verval zijnde gedeelten oplevert. Ook opvallend: erg veel graffiti in het straatbeeld. De meest opvallende landmarks zijn enerzijds de Donau die het historische centrum scheidt van de blokken uit de communistische periode en anderzijds het witte kasteel met het oranje-rode dak dat boven de stad uitrijst.

Omdat je nu eenmaal niet naast Bratislava Castle kon kijken, stond een bezoek aan dit kasteel hoog op ons lijstje. Op ons gemak wandelden door de gezellige straten richting het kasteel. Onderweg veel terrasjes gespot, jammer dat het daar nog nét te koud voor was. Bratislava Castle brandde volledig af in 1811, maar verrees op indrukwekkende manier uit haar assen. Pas in 1953 begon men aan de reconstructie, die niet meteen van een leien dakje liep wegens uiteenlopende visies over hoe de reconstructie aan te pakken. Pas in 2011 was het werk voltooid. De ruimtes in het kasteel huisvesten een paar tentoonstellingen, de één al interessanter dan de andere. Mijn persoonlijke favoriet was de tijdelijke tentoonstelling ‘From the shadow to the light‘. Heel mooie, zorgvuldig uitgekozen voorwerpen op een uitstekende manier gepresenteerd. Maar hét hoogtepunt is toch wel het uitzicht vanuit de Kroontoren op de stad. Magnifiek.

‘s Middags hadden we afgesproken om met onze vrienden en hun jongste zoon in restaurant Hradná Hviezda gelegen in het kasteel zelf. Wat een fantastische plek om samen te lunchen! Het was erg rustig dus we hadden de volle aandacht van de ober, die ons graag hielp bij het kiezen uit al die heerlijk klinkende gerechten. We begonnen met een soepje (want écht Slovaken eten altijd soep). Voor het hoofdgerecht ging ik voor de hert met rode biet en dumplings, uiteraard met een glaasje Slovaakse wijn erbij, en wow, wat een smaakexplosie. Deze eerste kennismaking met de Slovaakse keuken smaakte alvast naar meer.

Na de lunch namen we opnieuw afscheid en zetten mijn vriend en ik ons bezoek aan het kasteel verder. De ietwat dreigende wolken van de ochtend hadden ondertussen een iets lieflijkere witte kleur gekregen en het blauw van de hemel leek even de bovenhand te krijgen. Helaas, dit was slechts tijdelijk, want het grijs kreeg algauw weer de bovenhand. We wandelden van het kasteel opnieuw naar beneden. In het bij de City Card meegeleverde boekje stond dat we korting hadden voor het Museum of Viticulture gewijd aan de wijnproductie in Bratislava. Jammer genoeg waren we er pas een half uur voor sluitingstijd (welk museum sluit nu om 17u!) en had de mevrouw aan de kassa duidelijk geen zin meer om kaartjes te verkopen, want ze zei dat een half uur zeker niet voldoende zou zijn om het museum te bezoeken.

We keerden op onze stappen terug en besloten dan maar iets hypertoeristisch te doen: een ritje met de Presporacik Oldtimer® – minitrein. Dit minitreintje is het enige voertuig dat toegelaten is in de smalle straatjes van het historische centrum. Via een koptelefoon kregen we een uitstekende uitleg in het Engels. Leuk, omdat mijn kennis van de geschiedenis van Slovakije zo goed als onbestaande is. Na een half uurtje stonden we weer op straat. Omdat foto’s maken vanuit een rijdend voertuig meestal niet zo’n geweldige resultaten oplevert, besloten we de tocht die we zonet gedaan hadden nog eens te voet over te doen.

Omdat we nog tijd over hadden alvorens we in het restaurant verwacht werden voor het diner, besloten we alvast een aperitiefje te nemen. We slaagden erin terecht te komen in wat ongetwijfeld de allerduurste wijnbar van gans Slovakije geweest moet zijn. Onvoorstelbaar wat ze durfden aanrekenen voor een glas wijn. En dan zwijg ik over de flessen wijn van meer dan 100 euro. Gelukkig vond ik een goedkope prosecco op de menukaart en waagde mijn vriend zich aan een Slovaakse sterke drank Spišská Borovička gemaakt van jeneverbessen. Helemaal niet slecht en zowat het enige betaalbare op de kaart.

Onze vrienden hadden op vrijdagavond al een andere afspraak, maar waren zo vriendelijk om voor ons te reserveren in wat ongetwijfeld het meest spectaculaire restaurant van heel Bratislava moet zijn: het U.F.O. restaurant. En ja, het restaurant ziet er effectief uit als een UFO: gelegen aan de andere kant van de Donau, 85 meter boven de begane grond op het uiteinde van de Novy Most (nieuwe brug) met een werkelijk adembenemend uitzicht op de oude stad en het kasteel. Fenomenaal. Het enige wat nog ontbrak was dat het restaurant effectief rond zijn as zou draaien.

Uiteraard gingen we voor de zevengangenmenu met Slovaakse specialiteiten, alhoewel we na het formidabele middagmaal geen van beiden veel honger hadden, wilden we deze unieke gelegenheid niet voorbij laten gaan. Wat passeerden waren een hele hoop erg lekkere gerechten geïnspireerd op de traditionele keuken, maar met een moderne twist. Enkel de kazen vielen zwaar tegen. Het is duidelijk dat Slovaken van kaas maken niet veel kaas gegeten hebben. 😉 De (enkel Slovaakse) wijnen daarentegen waren fantastisch. De wijnen werden met veel enthousiasme voorgesteld door de vrouwelijke sommelier, die ons toevertrouwde dat ze voor buitenlanders altijd enkel Slovaakse wijnen koos. Heel tof.

Het menu:

• Pork Knuckle In Gelatine Strong Broth, Pickled Spring Onion, Chives Mousse
• Split Pea Soup With Wild Bear Garlic, Cream Dumplings, Mangalitsa Crackling Powder
• Homemade Potato Dumplings Stuffed With Duck Confit, Cabbage Marmelade, Demi Glasse
• Sturgeon, Grillef Potato Tartlet, Creamy Leek
• Ballotine From Rabbit Loin, Stuffed Carrot, Poached Coal, Morel Mushroom
• Assortment Of Local Cheeses, Honeycumb, Quince
• Curd Cheese-Dill Tartlet, Apricot Mousse, Raspberry Coulis

Oja, ik was zo enthousiast om het fenomenale uitzicht vast te leggen dat ik per ongeluk met de draagriem van mijn fototoestel het bordje voor het brood tegen de grond liet smakken. Het bord was nog min of meer heel, maar er was wel een stukje van de zijkant gesprongen. Erg gênant moment, maar de obers reageerden superprofessioneel en voordat ik het goed en wel besefte, had ik al een nieuw bord.

Fun fact of the evening: als afsluiter kwam de ober heel erg trots aandraven met twee pralines van échte Belgische chocolade. Toen wij heel fijntjes opmerkten dat wij van België kwamen, werd zijn glimlach een beetje kleiner en maakte hij zich snel uit de voeten. De pralines waren niet echt bijzonder en kwamen uit rechtstreeks uit de frigo. A big nono!

De avond was voorbij gevlogen. We slaagden erin nog even naar het observation deck te glippen, maar werden al snel vriendelijk verzocht dit te verlaten omdat het sluitingstijd was. Aangezien het erop leek dat er rond elf uur ‘s avonds geen bussen of trams meer reden die ons naar het appartement van onze vrienden konden voeren, besloten we te voet te gaan. Kwestie van de maaltijd wat tijd te geven om te verteren. Het werd een aangename wandeling die ons door het hart van het uitgaanscentrum voerde. Ik had nog wel zin om een stapje in de wereld te zetten, maar dan zou ik de dag nadien geen mens meer zijn. Al deed het toch even zeer aan mijn (niet meer zo jonge) hartje.

Op het appartement aangekomen, overliepen we nog even de gebeurtenissen van de dag en maakten we plannen voor de volgende dag. Ons bedje lonkte!