Zaterdag vond het traditionele kerstfeest plaats bij de ouders van mijn vriend. Voor het eerst in vijf jaar zaten de drie kinderen, hun partners en nakomelingen weer samen aan de kerstdis. Het voelde soms wat geforceerd aan, maar hey, het is een grote stap voorwaarts en de mama van mijn vriend was, uiteraard, dolgelukkig. Ik werd voor de verandering weer aan het tekenen gezet, al moet ik nog wat oefenen op de anatomisch correcte uitvoering van een kikker. Het aantal decibels dat het kleine grut produceerde was recht evenredig met het aantal cadeaus dat ze ontvingen. Iedereen haalde dan ook opgelucht adem toen het slaaptijd was. 😉 Ik was, net als vorig jaar, erg blij met mijn HappyPack, want eerlijk, ik heb al alles wat ik kan verlangen en er zijn genoeg mensen op deze aardbol die nooit cadeaus krijgen.

Zondag waren we te gast bij vrienden die in de buurt van Leuven woonden en konden we onze gastheer en gastvrouw feliciteren met een tweede dochter op komst. We waren in totaal met drie koppels en twee kinderen en ik hoef jullie zeker niet te vertellen wie het meeste lawaai produceerde? 😉 We kregen overheerlijke zelfgemaakte cannelloni voorgeschoteld en praatten over de dingen des levens. Het doet me altijd veel plezier om te zien hoe mijn vrienden stuk voor stuk erin geslaagd zijn op een succesvolle manier hun leven uit te bouwen. En door te spelen met hun kroost kan ik me ook weer heel even jong voelen. De argeloze drang van een kind om de wereld te verkennen, het blijft me ontroeren.