Vrijdagvoormiddag had ik mijn evaluatiegesprek (it’s that time of the year again). Ik zat nog geen seconde in het lokaaltje dat we voor deze klus gereserveerd hadden, toen mijn oog op een mooie kleurrijke handtas viel. Helemaal zielig en alleen achtergelaten in een vergaderzaaltje. Ik wees mijn baas die al van wal wou steken met het evaluatiegesprek op de handtas en opende het ding om te kijken of er een identiteitsbewijs of zoiets in zou zitten. Bingo! Een al even mooie kleurrijke portefeuille, geldbeugel én een blackberry op de koop toe. Bij nadere inspectie bleek de handtas geen eigendom van iemand van ons departement te zijn.

En zo werd mijn evaluatiegesprek even opgeschort en begon de zoektocht naar de eigenaar van deze hippe handtas. Na een tocht die ons in verschillende andere vergaderlokalen bracht, vonden we dan eindelijk het zaaltje waarin de eigenares van de handtas zich bevond. Ze was er zich na de lokalenwissel nog niet van bewust dat ze haar handtas kwijt was. Maar blij was ze wel, natuurlijk.

Mijn evaluatiegesprek begon dan wel twintig minuten te laat, maar we hadden dan toch een goeie daad verricht!