Omdat mijn vriend en ik de gewoonte hebben om trouwfeesten af te sluiten (of toch zeker tot de voorlaatste man te blijven), zagen we er tegenop om na het feest van X en T helemaal naar Leuven terug te rijden. Wij drinken al eens graag een glaasje op zo’n feest en aangezien rijden en drinken niet samengaan, boekten we, vooruitziend als we waren, een Bed and Breakfast die op een paar minuten wandelen van de feestzaal lag. Ideaal.

Ik had op voorhand laten weten hoe laat we zouden aankomen, maar doordat mijn kappersbezoek nogal uitgelopen was, waren we drie kwartier later dan gepland. Onze gastvrouw had, terwijl ik in de kappersstoel zat, al laten weten niet aanwezig te zijn wanneer we zouden aankomen. Ze had de deur opengelaten en de sleutel lag op tafel op ons te wachten. No worries! We lieten onze bagage achter, deden de deur op slot en sloegen aan het feesten. Ik liet de gastvrouw via sms weten dat ze ‘s avonds niet op ons moest wachten, want dat het laat zou worden.

Rond een uur of half vijf vonden we het welletjes en trokken we richting B&B. We strandden helaas voor de deur. Met de beste wil van de wereld kregen we de voordeur van onze B&B niet open. Het was een oude deur met een oud slot. Alle trucjes werden uit de kast gehaald: hard trekken, duwen en trekken tegelijkertijd, trekken en duwen tegelijkertijd, de sleutel niet helemaal in het slot steken, smeken, vloeken,… Niets hielp. Ondertussen waren we al vrij hard ontnuchterd. Ik zag me op mijn flipflops (de killer heels waren al vrij vroeg op de avond gesneuveld) al op zoek gaan naar een andere slaapplek. Verkleumd tot en met.

Ten einde raad dan maar gebeld naar de gsm van ons gastvrouw. Die uiteraard niet opnam. Tja, dan bleef er maar één ding over: aanbellen. En zo maakten we voor het eerst kennis met onze gastvrouw: met verwarde haren en in nachtkledij. Bleek dat ze de sleutel op de voordeur had laten zitten. Tja, zo hadden we nog lang aan dat slot kunnen prullen.’We zeiden haastig goede nacht en kropen in bed.

‘s Ochtends was onze gastvrouw alweer gevlogen. Het ontbijt stond op tafel, vergezeld van een briefje dat we het geld voor de overnachting op de tafel mochten laten liggen en de sleutel in de brievenbus mochten steken. Het ontbijt was niet veel soeps. Gelukkig hadden we niet al te veel honger. We pakten onze spullen, trokken de deur achter ons dicht en lieten de sleutel in de brievenbus vallen.

Een bizarre ervaring. In totaal hebben we onze gastvrouw drie minuten gezien in het holst van de nacht. Alleen spijtig dat het er niet van gekomen is dat hippe bad met van kleur veranderende lichtjes uit te proberen…