Zondag vierden we in beperkte kring de pensionering van mijn vader. Na een carrière van 43 jaar, kan niemand zeggen dat hij het niet verdiend heeft. Dus werden we getrakteerd op een heerlijk etentje in Brasserie Olmenhof, dat er, het moet gezegd, serieus op vooruit is gegaan sinds de tijd dat ik op regelmatige basis de speeltuin aldaar onveilig maakte. Lekkere cava, ruime porties (genoeg om ‘s avonds geen honger meer te hebben), heerlijke desserts en authentieke Limburgse gastvrijheid.

Benieuwd of mij vader effectief van plan is de golfstok ter hand te nemen. Ik houd het op een bevlieging van het moment. 😉