De dag na het kerstdiner werden mijn vriend en ik bij vrienden in Izegem verwacht. Spijtig genoeg gooide een buikgriepje roet in het eten. Mijn vriend voelde zich gisteren al niet optimaal (het feit dat hij zijn bord niet leeg at en bedankte voor een afzakkertje waren duidelijke signalen dat er iets mis was) en vanochtend was het helemaal om zeep. Hij zag er niet bepaald fris uit en een rit van anderhalf uur heen en terug leek me voor iemand met darmproblemen niet echt aan te raden.

Een dagje in bed blijven was de enige verstandige beslissing. Ik wilde de afspraak echter niet opnieuw afzeggen, want ze was al een keertje verplaatst van september naar december en ik wilde vrienden E en C nog graag zien voor 2011 voorbij was. Gelukkig boden de vrienden die bij ons waren blijven overnachten en in dezelfde streek woonden, mij een lift aan naar het verre West-Vlaanderen. En ‘s avonds zou ik gewoon terugkeren met de trein.

Ik heb al jaren een rijbewijs, met minimale inspanningen geslaagd voor zowel het theoretisch als het praktisch rijexamen, maar daarna heb ik nooit veel met de wagen gereden. Tijdens mijn studies had ik geen wagen en met de eerste bedrijfswagen van mijn vriend mocht ik niet rijden. En zo komt het dat ik nu enkel in uitzonderlijke omstandigheden achter het stuur kruip, bijvoorbeeld wanneer ik bob speel voor mijn vriend. Komt daar nog eens bij dat mijn vriend liever zelf het stuur ter hand neemt (ik heb het gevoel dat hij mijn rijkunsten niet helemaal vertrouwt) en ik eigenlijk liever de omgeving bestudeer. En als ik de gelegenheid heb, eerlijk gezegd liever met het openbaar vervoer reis (dat in het weekend best wel een comfortabele manier van je verplaatsen is).

Enfin, ik liet mijn vriendje achter in bed en kwam dankzij L en U mooi op tijd op mijn Izegemse afspraak. Ik werd in de watten gelegd met een uitgebreid assortiment aan aperitiefhapjes (te veel om op te sommen) en een overheerlijk stoofpotje met wild, vergezeld van kroketjes en peer met veenbessen. Een klassieker die het goed blijft doen.

Tussen het hoofdgerecht en het dessert kreeg ik een rondleiding door het nieuwe huis in wording van E en C en kon me al helemaal voorstellen dat ze hier samen met hun twee schattige kindjes een gezellige thuis van zouden maken. Al leek de timing om al de werken af te ronden (Pasen 2012) me erg optimistisch, ik weet dat E en C harde werkers zijn, dus als iemand erin zal slagen om dit project tot een goed einde te brengen, zijn zij het wel. Ik duim alvast!

En zo is één van de laatste weekends in 2011 alweer voorbij gevlogen.