Gisterenavond hadden we mijn vader, mijn broertje en zijn vriendin op bezoek. We besloten het onszelf niet te moeilijk te maken en serveerden als voorgerecht wat rauwe groentjes met humus, miniquiches uit de Delhaize en vishapjes van De Walvis. Voor het hoofdgerecht kozen we een simpel gerecht uit één van de kookboeken van Jamie Oliver: kip in papillot met witte wijn, tijm en paddenstoelen. Supergemakkelijk: je kiepert alles in zo’n aluminiumzakje en schuift de zakjes op een bakblik in de oven.

Totdat er een zakje scheurt natuurlijk. Wat gevloek, overladen naar een nieuw zakje, de wijn bijvullen en de timer van de oven opzetten. Wat we even uit het oog verloren waren, was dat we de stukken vlees iets groter genomen hadden dan in het recept en dat we dus de baktijd moesten verlengen. Uiteraard viel onze euro pas toen de zakjes al geopend op de borden lagen en de kip van binnen nog rozig bleek te zien.

Flater, flater. Al een geluk dat wij geen ambitie hebben om aan kookprogramma’s deel te nemen. De kippenborsten werden uit de kapotte zakjes gevist, in stukken gesneden en vervolgens in de microgolfoven opgewarmd, terwijl ik inwendig vloekte om zoveel stommiteit. Zeven minuten langer in de oven was waarschijnlijk voldoende geweest om een goed gare kip te verkrijgen en ondertussen koelde de pasta af op de borden.

Enfin, de kip raakte warm en zelfs met koude pasta viel het nog wel te eten. Maar we hebben beslist geen professionele indruk gemaakt.

Als dessert stonden een chocoladetaartje en appeltaartje van bij Demeestere op het menu. Tussen het eerste en het tweede stuk chocoladetaart en het tweede en het derde glas Drambuie liep het ergens mis met de maag van mijn broertje. Waardoor hij weeral een deel van de avond op het toilet kon doorbrengen. Het was minder erg dan de vorige keer, maar wegens de herhaling voelde ik mij dubbel zo schuldig. De volgende keer krijgt hij enkel nog maar water van mij. Beloofd.

Alweer een memorabele avond ten huize yab.