Na een dag non-stop vergaderen van tien uur ‘s ochtends tot zeven uur ‘s avonds met vieze broodjes als middagmaal, voelde ik me wel heel erg zielig. Ocharme, zo hard moeten werken. Wat heb ik toch een zwaar leven! Dat gevoel van zelfmedelijden was echter snel verdwenen toen ik de blogberichten las over de toestand van de middelste dochter van een ex-studiegenootje. Wat zit ik hier te klagen over futiliteiten als op dit eigenste moment een kleine meid van vier jaar op intensieve zorgen helse pijnen ondergaat na een zware operatie en bestraling. ‘t Is toch allemaal niet eerlijk verdeeld in het leven.