Het aantal doctors in onze vriendenkring is weer met eentje toegenomen. Gisteren tussen een aantal dossiers door naar de doctoraatsverdediging geweest van vriend X. Wat fotootjes genomen van proffen in toga, de gelukkige gefeliciteerd met zijn verwezenlijking en succes gewenst met zijn nieuwe job, een toastje gegeten, een glaasje schuimwijn gedronken en hup weer op de fiets naar huis gesprongen om de rest van de dossiers te doen. En terwijl ik mij dapper trappend richting stadscentrum begaf, barstte links van mij het gejuich en applaus los dat het einde van de 24-urenloop inluidde. En toen besefte ik dat het hele gebeuren dit jaar volledig aan mij voorbij gegaan was en ik bij die gedachte zelfs geen klein steekje in mijn hart voelde.

Ik zal dan toch eindelijk volwassen geworden zijn. (Of gewoon overwerkt, dat kan ook.)