Terwijl ik dit schrijf, ben ik nog aan het bekomen van de schok. Mijn vriend en ik daalden gezellig pratend de trap van het perron naar de tunnel in het station van Leuven af, toen ik vanuit mijn ooghoek een oudere dame zag vallen op de trap. De meeste mensen in de menigte liepen door, maar ik zag direct dat de dame op eigen krachten niet recht kon. Ze zat op haar knieën op een trede.  Eerst dacht ik dat het nog wel zou meevallen. Maar toen we haar met vereende krachten rechthielpen (gelukkig was er nog een jonge kerel die meehielp), zag ik het bloed op haar scheenbenen. En toen stroopte ze haar kousen naar beneden en zag ik de echte omvang van de wonden. Haar hele scheenbeen was bijna ontveld. Het was gruwelijk. Ik wist meteen dat hier professionele verzorging nodig was. Dus ging mijn vriend op zoek naar de security van het station om een ambulance te bellen en bleven wij de de dame. Die volgens mij half in shock was, zo rustig. En nog keuvelen over haar zuster en dat ze normaal nooit viel en dat ze nog goed te been was. Terwijl de ander jonge kerel en ik probeerden ons goed te houden terwijl het bloed naar beneden drupte.

Gelukkig kwam er snel hulp van de security en verzekerde men ons dat de ambulance onderweg was.

En nu zit ik hier nog na te trillen. Want die wonden, dat zal maanden nodig hebben om te genezen. De kans op infecties is reëel en misschien zal deze dame nooit meer alleen de trein kunnen nemen en belandt ze voorgoed in een rolstoel. Ik ben er echt niet goed van.