De juffrouw Spaans is duidelijk al een beetje aan het uitbollen naar het einde van het jaar. Eerst de voorbereidingen voor gedichtenweek die toch twee weken drie kwartier in beslag genomen hebben, dan het optreden op gedichtendag zelf en de aansluitende drink en dan deze week maandag een etentje met de ganse groep in El Sombrero. Ok, we hadden nog tot acht uur les, maar daarna verkasten we naar het restaurant voor lekker en goedkoop Mexicaans eten. En volgende week staat er nog een Spaans theaterstuk op het programma, tijdens de lesuren. Nu, de juffrouw heeft in het eerste semester aan een hoog tempo doorgewerkt en ik ben altijd wel te vinden voor een sociale activiteit, maar toch, wat zegt de nieuwe directeur daarvan? (Just kidding, uiteraard is voor al deze activiteiten mooi toestemming gevraagd.)

Ik moet toegeven dat ik in het begin van het jaar niet al te veel moeite gedaan heb om de mensen in de Spaanse te leren kennen. Het waren er meer dan dertig en als ze niet stoppen het eerste jaar, komen ze het jaar daarna toch in een andere groep terecht. Maar uiteindelijk zie je die mensen wel elke week en dat is (helaas) vaker dan ik de meeste van mijn vrienden zie. En het moet gezegd, het zijn voor het merendeel echt toffe mensen (de occasionele uitzondering daargelaten). Als je samen in de les zit, beperk je je uiteraard niet tot enkel samen oefeningen maken en mensen die talen studeren, zijn meestal vlot ter taal. En dus werd het een leuke en gezellige avond, die ons toeliet wat Poolse scheldwoorden uit te proberen op onze Poolse medestudent en leidde tot een gesprek over de Leuvense bananenplantencollectie. Ieder mens is een verhaal. En het blijft boeiend om al die verhalen te leren kennen.