Het was een gelukkig toeval. Al maanden stond de afspraak met onze vrienden in Sint-Truiden in onze agenda en nét de donderdag vóór dat bezoek beviel mijn beste vriendin uit het middelbaar van haar tweeling in een Sint-Truidens ziekenhuis een paar straten verder. Dus liet ik me na een middag gevuld met gourmet en raclette afzetten bij het ziekenhuis. Mijn vriend kon helaas niet mee op bezoek, want hij moest op tijd vertrekken om zijn vliegtuig naar Beiroet te halen en zal het dus met de fotootjes van de baby’s moeten stellen.

Een tweeling, ik kan het nog altijd niet geloven, zeg. Twee schattige kindjes: een jongetje en een meisje. Heel kleintjes nog, want tweelingen komen altijd een beetje vroeger. De kamer zat vol met trotse grootouders en ouders. Ik kreeg een dubbele portie doopsuiker mee en werd door de ouders van mijn vriendin afgezet aan het station van Sint-Truiden. Waar ik vervolgens nog twintig minuten kon wachten op mijn trein in vertraging. niets nieuws onder de zon. Benieuwd hoe de baby’s de thuiskomst zullen verteren, want in een ziekenhuis is hulp maar een belletje verwijderd, maar thuis moeten de mama en de papa het alleen klaren.