Pijnlijk moment tijdens de Russische les gisteren: ik was aan het vertellen over hoe onmooi (eufemisme) ik het gagaku-concert had gevonden, zegt een mede-studente van mij: “Ach, gagaku, daar ben ik een grote fan van. Hopen cd’s heb ik daarvan thuis.” Ik, terugkrabbelend: “Ja, dat is waarschijnlijk een acquired taste.”
Gagaku (bis)
hahaha, wel, iedereen heeft recht op zijn eigen mening en smaak eh
Absoluut. En ik denk ook echt dat het een kwestie is van de muziek een kans te geven. De gagaku-klanken en ritmes zijn zo ver verwijderd van wat we hier gewoon zijn, dat het een serieuze inspanning vergt om je er voor open te stellen.