Het voordeel van de herfstvakantie, is dat er opeens weekavonden vrijkomen om af te spreken met vrienden. Zo hadden we donderdagavond afgesproken met een collega en een gemeenschappelijke vriend. Mijn collega en ik begonnen de avond lekker marginaal met een glas wijn uit een plastieken potje (gelukkig kregen we er een écht glas bij) in het stationscafé van Brussel Centraal. We hadden met onze gemeenschappelijke vriend afgesproken om samen dezelfde trein naar Leuven te nemen. De trein zat overvol (iets met een voorgaande afgeschafte trein), maar we vonden nog een plekje voor drie personen. Door de wijn op onze nuchtere maag, waren mijn collega en ik al in opperbeste stemming en ik zag vanuit mijn ooghoeken sommige medereizigers mee grinniken met ons gesprek.

In Leuven splitsten we even op. Ik en mijn vriend, die ons aan het station opwachtte, gingen te voet naar het nieuwe Japanse restaurant Sikinoya in de Tiensestraat, terwijl onze vrienden hun fiets ophaalden in de gigantisch grote fietsenparking aan het station. Onderweg liepen mijn vriend en ik vriendin F tegen het lijf, die bijzonder weinig overtuiging nodig had om ons te vergezellen voor het diner. Alle excuses zijn goed om niet zelf te moeten koken, nietwaar?

In restaurant Sikinoya (ja, de Japanse keuken is ontzettend populair tegenwoordig, de restaurants schieten in Leuven als paddenstoelen uit de grond) aangekomen, stelden we vriendin F voor aan ons gezelschap en bogen we ons over de menukaart. We kozen allevijf voor de menu Teppanyaki die de ideale mix van sushi en andere gerecht bood om van alles wat te kunnen proberen. De gesprekken vielen geen moment stil en een dik half uur later vervoegde ook K, de vriend van F, ons gezelschap.

Even was ik van mijn stuk gebracht, toen mijn nieuwe iphone, die ik altijd zo goed mogelijk probeer te bewaken, opeens niet meer op de plek lag waar ik hem enkele minuten geleden neergelegd had. Aangezien ik nogal vaak eens dingen verloren leg en ik ook al enkele keren het slachtoffer werd van pickpockets, probeer ik extra voorzichtig te zijn met mijn iphone. Natuurlijk verdacht ik dadelijk mijn tafelgenoten, maar die bleven keihard ontkennen. Iets te overtuigend, want ik begon bijna het personeel dat zonet de tafel had afgeruimd te verdenken. Gelukkig dook toen de iphone op uit de zak van mijn collega, die medeplichtig bleek te zijn aan de ontvreemding. Ik kon er wel mee lachen, maar het was toch niet met volle overtuiging.