Vandaag had ik een dagje verlof om een nieuwe identiteitskaart aan te vragen (waarom kan dat in godsnaam niet gewoon online? die pasfoto kan toch gewoon met de post of digitaal opgestuurd worden? die betaling kan via overschrijving gebeuren), wat aangetekende zendingen op te halen, wat bankzaken te regelen (waarom hebben banken zo’n rottige openingsuren?) en het allerbelangrijkste: om mijn ogen nog eens te laten nakijken. Mijn laatste bezoek aan de oogarts dateerde al van vijf jaar geleden en het werd tijd om mezelf nog eens nieuwe (harde) lenzen aan te meten. Ik zou meteen ook mijn netvlies laten controleren, want bij mensen die erg bijziend zijn, bestaat de kans dat het netvlies loskomt. En dat willen we liever niet.

De controle was een fluitje van een cent. Ik mocht twee regeltjes cijfertjes lezen met beide ogen en daarmee was de kous af. Wat dit meteen een historisch bezoek aan de oogarts maakte. De allereerste keer in mijn leven dat mijn ogen niet meer achteruit gegaan zijn. Mijn bijziendheid is eindelijk gestabiliseerd op iets meer dan min elf. Hoera! Daarna kreeg ik druppeltjes in mijn ogen om mijn pupillen te verwijden voor de netvliescontrole. Ook hier was alles prima in orde. Geen enkel probleem. Goedgekeurd voor een aantal jaren. Ik informeerde nog eens naar de mogelijkheid van lasik-chirurgie, maar mijn afwijking is simpelweg te groot om met deze technologie gecorrigeerd te kunnen worden. Enkel het inplanten van een nieuwe lens in mijn oog is een mogelijkheid, maar dat zie ik persoonlijk niet echt zitten. Met wazige blik door de druppeltjes en veertig euro lichter verliet ik de oogarts.

Nu nog een afspraak met de opticien maken om mijn ogen te laten opmeten voor nieuwe lenzen. Hiervoor zal ik twee dagen mijn lenzen moeten uitlaten (harde lenzen vervormen je oogbol) en kan ik dus twee dagen niet meer buiten komen, omdat mijn bril niet meer aangepast is aan de moderne samenleving. Ach ja, eens een weekendje rust zal me beslist geen kwaad kunnen.