Dit weekend heb ik ferm op mijn tong moeten bijten. We waren te gast bij vrienden die zich pas verloofd hadden en omdat de bruid katholiek is en de bruidegom protestant, ging het al snel over welk soort kerkelijke plechtigheid ze zouden hebben. En dan is de sprong snel gemaakt naar het geloof dat ze hun kind zouden meegeven. Alsof dat iets uitmaakt! Protestant of katholiek, ik ken de verschillen heus wel, maar voor mij zijn die zo futiel dat ik er het nut niet van inzie daar een heel spel van te maken.
En verder kan ik mij totaal niet vinden in het doopritueel. Traditie, my ass. Opgenomen worden in de gemeenschap van gelovigen, blablabla. Het kind heeft geen keuze en wordt een geloof opgedrongen. Geef mij dan maar de anabaptisten die vinden dat enkel volwassenen in staat zijn om voluit voor een geloof te kiezen. Al maak ik mij geen illusies, anabaptisten zullen hun kinderen wel zo hersenspoelen dat ze effectief ervoor kiezen gedoopt te worden.
Enja, ooit goot er ook een priester wat water over mijn hoofd en neen, ik heb daar geen trauma’s aan overgehouden. Ik had echter liever de vrije keuze gehad om bewust neen te zeggen.
Tja, da’s idd persoonlijk eh, zoals je tag het zegt. Ik snap wat je schrijft vanuit een ongelovig standpunt (al denk ik dan wel dat dat doopsel je dan ook geen bal kan schelen omdat het per definitie voor jou geen betekenis (meer) heeft).
Maar voor wie wil leven vanuit een bepaalde inspiratie (religieus of andere inspiraties) kan dat helemaal anders zijn en heb je altijd het dilemma hoe vroeg en hoe laat je je kinderen hier kan/wil in laten meedelen.
Da’s altijd een persoonlijke keuze denk ik waar je als een buitenstaander buiten blijft staan.
Oeioeioei, nu ben ik het die op mijn tong moet bijten. Als doorgewinterde protestant in een katholiek land zie ik werelden van verschil.
Mijn lief komt uit zo’n anabaptistisch milieu en reken maar dat er druk achter zit om jezelf te laten dopen als jongvolwassene. Ik weet niet wat erger is.
Iedereen geeft zijn kinderen essentiële zaken mee, religieus of niet. Misschien ben je daar achteraf helemaal niet dankbaar voor of heb je er zelfs last van. Maar steek het niet altijd op dat religieuze. Ouders dringen zo veel op en de impact daarvan is altijd groot, negatief of positief.
Ik ben ook gedoopt geweest en voor de rest helemaal niet katholiek opgevoed. De enige keren dat ik in kerken kwam was met begrafenissen. Maar ik vind nu niet dat ik tot iets gedwongen ben geweest omwille van mijn doop…? Ik ben de rest van mijn opgroeiende leven vrij opgevoed geweest, met een moeder die op een bepaald moment genoeg had van de kerk. En nu is de keuze aan mij, maar daar heeft mijn doop bitter weinig invloed op…
@Oker: Dat van die druk in anabaptistische mileus geloof ik graag.
En ja, natuurlijk geven ouders je ook andere zaken mee waar je al dan niet gelukkig mee kan zijn. Voor mij is het eerder een princiepskwestie. Ik vind het niet leuk dat mijn naam in de kerkelijke registers voorkomt, omdat ik zware problemen heb met het instituut katholieke kerk. Bovendien vind ik geloof zoiets persoonlijks dat ik vind dat niemand jou zijn of haar geloof mag opdringen, zelfs je ouders niet.