En hier volgt dan eindelijk het lang geleden aangekondigde verslag van Watchmen. Eerlijk is eerlijk, Watchmen stond niet echt op mijn must see lijstje, maar omdat ik bij onze laatste cinemabezoekjes op filmgebied steeds mijn zin had gekregen, mocht mijn vriendje (die een grote fan is van pang pang en veel special effects, ook wel hersenloos entertainment genoemd) ook eens een film kiezen. In een goeie relatie moet men geven en nemen. 😉

En toegegeven, de film viel beter mee dan verwacht. Ik lees her en der kritieken op de muziekkeuze, maar mij stoorde de muziek niet. Integendeel, ik vond het contrast tussen de muziek en de beelden vaak origineel en verfrissend. Ok, de film was hypergeweldadig, maar op een stripfiguurmanier, wat het draaglijker maakte. Ik vind realistisch geweld schokkender. Al heb ik wel even mijn ogen dichtgeknepen tijdens het cirkelzaagmoment.

De openingsscène was ronduit geniaal. Een halve stripreeks samengevat in enkele minuten. Je moet het maar doen. De boodschap die de film uitdroeg, vond ik behoorlijk deprimerend: de mensheid zal pas vrede kennen als er een gezamenlijke vijand gevonden wordt. En het concept collateral damage wordt wel heel erg ruim geïnterpreteerd. De hele film speelt zich trouwens af in een grauwe parallelle werkelijkheid waar alle hoop vervlogen lijkt en superhelden nog erger dan misdadigers zijn.

Ik kende voorheen de stripsreeks niet, maar nu ik de film gezien heb, denk ik dat ik mij deze reeks binnenkort ga aanschaffen. Er is nog wat plaats in onze boekenkast. 😉