Duizend schitterende zonnen is het tweede boek van Khaled Hosseini dat ik gelezen heb. Waar ik De vliegeraar goed vond zonder meer, moet ik de superlatieven bovenhalen voor Duizend schitterende zonnen. De hoofdpersonages van dit boek zijn twee vrouwen die ondanks de aanhoudende bommenregen, het onmenselijke regime van de Taliban en een gewelddadige echtgenoot blijven hopen en vechten voor de toekomst. Bij het lezen was ik meermaals tot de tranen toe bewogen. Het boek geeft een goed beeld van het leven van gewone mensen in Afghanistan, een land dat al decennialang geteisterd wordt door oorlog. Een gruwelijk mooi boek dat de waanzin van oorlog, de willekeur, de machteloosheid zeer dichtbij brengt.

Bij het lezen van het boek stelde ik me meermaals de vraag hoe het mogelijk is dat een regime als dat van de Taliban zo’n haat jegens vrouwen kon ontwikkelen. In één van de vele pijnlijke passages van het boek wordt beschreven hoe een vrouw een keizersnede moet ondergaan zonder verdoving, terwijl de vrouwelijke artsen gedwongen worden te opereren in burka. De goed uitgeruste ziekenhuizen zijn voor de mannen. Vrouwen krijgen derderangs gezondheidszorg. Waanzin, pure onversneden waanzin.