Mijn bomma weet niet meer wie ik ben. Het begon een klein jaar geleden. Spullen die ze ergens legde en daarna niet meer kon terugvinden. Vreemde mensen die in haar verbeelding ‘s nachts zomaar haar kamer binnen wandelden. ‘s Nachts wakker worden en zich beginnen aankleden omdat ze dacht dat het tijd is om op te staan. Namen die vergeten werden, mensen die vergeten werden. Het verergde stap voor stap. Eerst langzaam, nu steeds sneller. Elke dag gaat er een stukje geheugen verloren.
Ik zeg: “Dag bomma.” Ze kijkt me aan met grote verbaasde ogen. Ik zeg: “Dag, alles goed?” Mijn broer wijst naar mij en vraagt: “Weet je nog wie dat is?” Mijn bomma zegt: “Oei, ik ben het vergeten.” Ik zie aan haar gezicht dat ze rondzoekt in de diepste, duistere hoekjes van haar geheugen. Ze zoekt wanhopig, maar vindt niks. Ze weet het niet meer. Ze is het vergeten. Ze glimlacht naar mij: “Je komt toch nog eens terug, he? Wanneer kom je weer op bezoek?” Ik zie aan haar ogen dat ze geen flauw idee heeft wie er voor haar staat, maar ze probeer de schijn op te houden. Ik zeg: “Ik kom gauw weer.”
De tijd is genadeloos.
Tijd is inderdaad genadeloos, maar geniet van alle tijd da je zelf hebt..
‘t Kan iedere dag je laatste zijn….
Ik herken mijn bomma in jouw bomma. Het doet me pijn dat mijn oma binnenkort alles en iedereen zal vergeten zijn…
Ow, erg zeg. Mijn bomma heeft haar goeie en haar slechtere (verwarde en vergeetachtige dagen), maar zo erg als bij de jouwe is het dankzij medicatie gelukkig nog niet gekomen.
Al kan het snel komen als ik je beschrijving zo lees.
Mijn oma was ook zo in haar laatste jaren. Persoonlijk vond ik de verwarde momenten minder pijnlijk dan die waarop ze helder genoeg was om te beseffen hoezeer ze aan het aftakelen was. Momenten waarop ze huilend zei dat ze vroeger altijd zo slim geweest was en nu niet meer kon onthouden dat ze het gasvuur open gedraaid had in de keuken…
Veel sterkte alleszins, voor jou en je oma.
Weet je, ik vind het vooral erg voor haar. Ze is bijna negentig en heeft een heel hard leven gehad. Ik had haar een ander levenseinde toegewenst. Het moet verschrikkelijk erg zijn de mensen rondom je niet meer te herkennen. Te voelen dat de werkelijkheid je langzaam ontglipt.
Mijn oma heeft Alzheimer, twee jaar geleden nog perfect in orde, en nu fysiek nog zeer fit voor haar 85, maar mentaal loopt het fout. Ze loopt verloren in de supermarkt en vindt haar eigen huis niet meer. Nu zit ze in een tehuis, en daar is ze eigenlijk fysiek veel te goed voor.
Ze herkent ons nog wel (hoewel ze achteruit gaat), maar ze denkt dat niemand haar bezoekt omdat ze het zich niet herinnert. Ze begint ook in het verleden te leven, mij aanziet ze voor haar zoon (terwijl ik 35 jaar jonger ben) en zo van die dingen.
De natuur kent geen genade :/
pijnlijk, ik ken het gevoel maar al te goed.
Mijn oma had alzheimer, ma ze is ondertussen al overleden!