Gisterenavond ben ik met een zeer voornaam heerschap op stap geweest in Brussel. Ik zou vaker moeten weggaan in de hoofdstad van ons landje, want Brussel is een interessante stad vol tegenstellingen. Pittoreske straatjes wisselen zich af met verloederde buurten, de contrasten zijn er talrijk en liggen soms maar twee straten van elkaar af. Ik hou ook van het internationale publiek dat je in Brussel aantreft. Je hoort er talen uit alle windstreken van de wereld.
Het plan was om iets te gaan eten in een leuk Italiaans restaurantje. Helaas bleek het restaurant bij een eerste poging nog niet open te zijn en bij een tweede poging (we waren eerst nog iets gaan drinken en dan teruggekeerd om daar exact op het openingsuur aan te komen), mochten we van de uitbaters nog niet binnen. Tja, ik kan begrijpen dat de keuken nog niet volledig klaar is, maar je kan de mensen dan toch al binnen laten om een aperitief drinken? Reden genoeg om op zoek te gaan naar een alternatief.
Dat vonden we op de Vismarkt Bij den boer. Het viergangenmenu van de dag bestond uit vissoep, carpaccio van sardienen, tarbot en een caramelmousse-achtig dessert. De eerste drie gangen waren uitstekend. Het dessert viel mij wat tegen, wegens te weinig chocolade-inhoud en niet echt mijn smaak. Dus dat heb ik gewoon laten staan, ik had toch al meer dan voldoende gegeten met de eerste drie gangen. Voor die vier gangen betaalden we trouwens maar 25 euro, da’s geen geld voor wat we op ons bord kregen. Wel een beetje jammer dat we in het minder gezellige achterzaaltje zaten, maar dat werd ruimschoots gecompenseerd door het lekkere eten en het gezelschap. 😉
Na het eten begaven wij ons goedgemutst naar de overkant van de Vismarkt. Los Romanticos was onze (rookvrije!) bestemming. De uitgebreide cocktailkaart bracht mij al meteen aan het watertanden. Terwijl mijn stoer gezelschap het bij een frisdrankje hield, proefde ik voor de eerste keer in mijn leven een pisco sour. Kameraad E had mij dat drankje een keertje aangeraden, maar hier in België heb ik nog niet vaak pisco sour op de drankkaart zien staan. Het smaakte mij alleszins enorm. En omdat eentje, geentje is, sloot ik de avond af met een caipirinha. (Een ronde lijn is ook een lijn.)
Terwijl we van onze drankjes zaten te genieten, konden we live een salsales meemaken. Ik probeerde mijn gezelschap nog te overtuigen om samen met mij een stapje op de dansvloer te zetten, maar hij wilde niet. Had zeker schrik dat ik op zijn tenen ging staan. 😉 De volgende keer gaat hij er toch niet zo gemakkelijk vanaf raken…
ik heb de indruk dat je de laatst tijd mijn reputatie als “constant op zoek naar lekker eten” aan het overnemen bent! 😉 amaai jij bon-vivante! er is niets mis met je lijn! sommige stukken lijn zijn hoe ronder hoe beter niet? 😀
Die tip voor het restaurant dat nog niet open was kwam van mij… :-S
‘t Eten is er nochtans echt lekker hoor! Je moet er toch nog eens echt teruggaan op een later uur dan. (En het leek bij jullie misschien niet meteen zo, maar de bediening is er ook best wel in orde -> knappe én vriendelijke jongens…)
Dacht het ook juist te zeggen, dat begint hier warempel op een kookblog te lijken 😉 Maar je schrijft er smakelijk over hoor!
@liza: Ik geloof je wel, hoor. ‘k Zal er nog eens naartoe gaan als ik wat minder last heb van een rammelende maag die om voedsel schreeuwt.
@jeronimo: Al wat je zegt, ben je zelf. 😛
@casper: Tja, ik schrijf liever over eten dan over het zoveelste saaie rechtenvak van veel te veel pagina’s die ik er op veel te korte tijd moet doordraaien.
Ik ben al eens in dat italiaans restaurantje geweest. Inderdaad een goed restaurantje dat in mijn persoonlijke “goede restaurants” encyclopedie zit.
@jeronimo: Je hoort het, we gaan onze date nog eens moeten herhalen. 😉