Maar dat wist u waarschijnlijk al. Zaterdagochtend ben ik naar de begrafenis van de vader van mijn vriendin geweest. Ik was eerst niet van plan om er iets over te schrijven, want de laatste tijd staan er nogal veel zwaarmoedige berichtjes op deze blog. Maar leven en dood zijn nu eenmaal twee kanten van dezelfde medaille, onlosmakelijk met elkaar verbonden.

We zijn dus naar de begrafenis geweest. De kerk zat afgeladen vol. Er bleef geen stoel leeg. De mis heeft mij, als ongelovige ketter, zeer ontroerd. Zo’n afscheidsritueel, die plechtige manier om afscheid te nemen van een mens, ik denk dat het niemand koud laat. Vooral op de momenten dat zijn vier dochters aan het woord kwamen, kreeg ik het even moeilijk. Heel triest, maar ergens toch ook mooi. Verdrietig mooi. Ik denk dat de dochters en de mama die nu zonder hun rots in de branding verder moeten, zich door veel mensen gesteund voelden in deze moeilijke tijd.

Na de begrafenis zijn we met de aanwezige vrienden nog iets gaan drinken op de gezondheid van de overledene. Op een mooi leven dat veel te vroeg geëindigd is. En mijn leven, tja, dat ging gewoon verder.