Dit stripje deed mij eraan denken hoe lang geleden het is dat ik nog eens écht zorgeloos niks heb gedaan. Ach, nog een jaartje of twee doorbijten. Rust is voor watjes. 😉

Terwijl her en der al de eerste juichkreten opstijgen ter ere van het Einde der Examens, zit ik nog maar halfweg. Oh well, ik vind het niet zo erg. ‘t Is niet dat ik drie maanden vakantie heb om naar uit te kijken, anyway.

Het examen van deze ochtend heb ik zonder kleerscheuren overleefd. Eén ding wil ik jullie wel vertellen: examens die om acht uur ‘s morgens beginnen, zouden ze moeten verbieden. Mijn hersencellen liggen op zo’n ontieglijk vroeg uur nog half in slaap. Gelukkig is gedeelde smart, halve smart, want mijn vriendje had hetzelfde examen af te leggen. Uit solidariteit met mij (en ook wat uit interesse) volgt hij nog een vakje aan de KUL als vrij student. Leuk, zo samen stressen voor een examen. 😉

Aan de andere kant was het wel leuk om al om kwart na tien gedaan te hebben met je examen. We hebben dan maar in één moeite onze boodschappen voor de komende week gedaan, zijn effe in de zon op een terrasje gaan zitten om de adrenaline wat te laten zakken en daarna ben ik toch maar eens naar het werk vertrokken. Zien of ik nog kon helpen met inpakken.

Gelukkig blijkt het grootste deel van het inpakwerk al achter de rug. Zelf had ik dinsdag alles al mooi ingepakt. Zelfs mijn netwerkkabel, die ik vandaag weer heb mogen uitpakken. 😉

Zo’n verhuis schept wel een apart sfeertje, iedereen is eigenlijk bijzonder goed geluimd. Er wordt veel gelachen en chocolade gedeeld om het inpakleed te verzachten. 😉 Ik heb mij ondertussen ook al een paar overbodige tasjes en mapjes laten aansmeren. Heb ik meteen al wat rommel om op mijn nieuwe bureau te laten rondslingeren.

Tss, veel sympathie zal dat de werknemers van de NMBS niet opleveren. Zelf ga ik niet naar Rock Werchter, maar uit solidariteit met de arme studentjes wil ik wel de petitie tekenen.

Via.

Leuke optische illusie. Met dank aan k.absurd.

Uit de nachtwinkel dan nog wel… Pokkeduur, maar zoals ze zeggen: desperate times call for desperate measures.

Jaja, de Grote Verhuis nadert met rasse schreden. Jammer genoeg is de Grote Verhuis waarvan sprake niet die naar ons gloednieuwe, schitterend afgewerkte appartement (I wish), maar wel die naar een gloednieuwe, schitterend afgewerkte (allez, dat hopen we toch) werkplaats. Jaja, onze afdeling verhuist met heel de inboedel nog een stapje dichter naar het centrum van Brussel. Nog een paar nachtjes slapen en het is zover.

Nu heb ik eerlijk gezegd een gruwelijke hartsgrondige rothekel aan verhuizen, onder het stof zittende spullen verzamelen, dozen inpakken en sleurwerk, maar maar maar, ik ben dol op het weggooien van rommel die je toch niet meer nodig heb. Laat ons zeggen dat ik de papiercontainer hier in de gang al een paar kilo’s papier heb laten slikken. Als ik zo blijf doorgaan, zal er voor mij niet veel inpakwerk meer overblijven.

Eén blauwe vinger, een rode striem op mijn arm en een grote racket-afdruk op de borstkas van mijn tegenspeler. Allemaal door me, myself and I veroorzaakt.

They call me yab, the menace!

Is er niet meer nodig om mij gelukkig te maken dan een terrasje, wat zon, een lekkere sangria en een portie goeie seks. 😉

Nu alleen nog proberen terug in blokstemming te geraken.

PS: De sangria van de Domus is echt wel subliem.

Bij het horen van dat woord denk ik spontaan aan Oosterlinck. 😉

Voor mensen die zich geroepen voelen de wetenschap een handje te helpen, een onderzoek van de KULeuven.

Via.

En kijk, ik ben niet de enige die zulke associaties maakt.

More to come. ‘t Was een echt lulexamen. En als ik één ding wel goed kan, dan is het bladzijden en bladzijden lullen. 😉 Nu alleen maar afwachten of de prof mijn gelul ook nog een beetje juridisch onderbouwd vindt.