Dju, vandaag heb ik door gewoon lompweg op het verkeerde moment op de verkeerde plaats te zijn een geweldige kans gemist om een minister zijn handje te schudden. Tot zover mijn netwerkpogingen…

Bestaat er een betere manier om de week af te sluiten dan met (nog maar eens) een receptie? ‘t Gaat een plezante boel worden. Onze vroegere grote baas gaat met pensioen. Veel volk, veel hoge piefen, veel speeches, veel drank, veel hapjes en een bende zatte collega’s. 😉 ‘k Heb er zin in! Alhoewel ik me maar wat zal inhouden op drankgebied, want ik moet vanavond nog studeren.

Is de welkomstreceptie die georganiseerd wordt in het nieuwe gebouw!

Deze ochtend in het station van Leuven: hopen gepakte en gezakte jonge mensen die duidelijk geen last meer hadden van examenstress. Benieuwd hoe ze eruit zullen zien als ze terug komen na een paar daagjes camping. 😉

Dood.

Gelukkig loopt niet elke verdwijning slecht af. Daarstraks op de braderij in de Nieuwstraat nog gezien hoe een verloren gelopen meisje van een jaar of twee herenigd werd met haar mama. Traantjes van opluchting bij de mama natuurlijk. Het meisje zelf was zich van geen kwaad bewust.

Vier giechelende meisjes van (schat ik) zestien à zeventien jaar, deze ochtend op de trein, op weg naar zee. Blote benen, blokjes op de tanden en veel gelach.

“Mag ik je bikini eens zien?”
“Goh, toffe kleuren.”
“Heb jij je bikini al aan?”
“Gisteren weer veel te laat gaan slapen. En nu ben ik moe.”
“Goh, zouden we wel op de juiste trein zitten? Deze ziet er niet als een zeetrein uit. Veel te chic.”
“Wat ga jij doen op vakantie?”
“Ik ga naar Spanje. Slapen, eten, shoppen, aan het zwembad liggen en vooral niet wandelen.”
“We moeten een onnozelaar kiezen voor de dag, wie blauw trekt is de onnozelaar.”
“Of neen, geen onnozelaar, een debiel.”
“Een appelsien!”
“Nah, een mandarijn.”
“Neen, ik weet het, een bloempot!”
“Zeg, eigenlijk is blauw wel een veel te mooie kleur. Laten we oranje nemen. Wie oranje trekt is de bloempot.”

En toen moest ik afstappen. Ik zal dus nooit weten wie de bloempot geworden is. Jammer, want ik was graag met hen meegegaan naar zee. Misschien had ik wel een bikini kunnen lenen. In ruil daarvoor zou ik er beslist geen problemen mee gehad hebben de ganse dag de bloempot te zijn.

Hoera! Ik mag komende zaterdag voorlezen in de trouwmis van C en M! Hoera!

Tot zover deze mededeling van algemeen nut.

Toegegeven, ik ben eigenlijk niet zo’n telefoneermens. Ik denk liever op voorhand goed na over de berichten die ik de wereld in stuur. Vandaar dat mijn favoriete communicatiemiddel nog steeds e-mail is (lang leve de spamfilters). Op professioneel vlak is het ook handig om iemand met een vroegere e-mail te kunnen confronteren. Telefoongesprekken zijn vluchtig en mondeling gemaakte afspraken moeilijk te bewijzen.

Maar, maar, maar, vandaag heb ik dus meer dan een half uur aan de telefoon gehangen met een oude vriend. Gebabbeld over koetjes en kalfjes, verhuizen, jobperikelen, doctoraatsverdedigingen, het leven,… Het heeft mij echt deugd gedaan. Jaja, ‘t zal dan toch waar zijn dat het geluk in de kleine dingen schuilt. 😉

Jaja, ik ben er zonder kleerscheuren geraakt. Deze ochtend wel een beetje verloren gelopen in de buurt van centraal station. Dat overkomt mij in die regionen wel vaker. Ik denk dat er onder het centraal station aardstralen lopen die mijn richtingsgevoel compleet in de war brengen. Maar enfin, een fijn wandelingetje om de dag te beginnen dat kan nooit kwaad.

De nieuwe werkomgeving valt goed mee. ‘t Zal alleen wennen worden aan de luide stemmen van mijn buren. We zitten allemaal wat dichter bij mekaar, wat wil zeggen dat je wat minder privacy hebt. Maar ach, dat kan de collegialiteit alleen maar ten goede komen.

Mijn ingepakte dozen zijn voorlopig nog steeds missing in action. Ik hoop dat die één dezer terug opduiken, want ik mis mijn muis, mijn papierwinkel en mijn plastieken kerstboompje toch wel een beetje…

Dat een mens na al die jaren nog steeds zo zenuwachtig kan zijn voor een mondeling examen. I don’t get it.