En de goed-nieuws-show gaat verder: alweer bomaanslagen in Egypte. Alweer in een drukke toeristische buurt en alweer maken de daders geen onderscheid tussen de slachtoffers van hun zinloze daad. Moslims of niet-moslims, het doet er niet toe.
Bij het lezen van zulke berichten, kan ik alleen maar mijn hoofd schudden en mij afvragen: “Waarom?”
Jongeren die een plot smeden om al moordend door hun school te trekken om wraak te nemen voor vermeende pesterijen, in Amerika is dit jammer genoeg geen scenario voor een film, maar beangstigende realiteit.
North Pole, Alaska
Riverton, Kansas
Wanneer komen er nu eindelijk eens beperkingen op het wapenbezit in Amerika? Jongeren die zo gemakkelijk aan vuurwapens geraken, dat is toch niet normaal. Helaas is de NRA een organisatie zonder scrupules, met veel geld en middelen. My gun, my freedom. 
De daders van de moord op Joe Van Holsbeeck zijn hoogstwaarschijnlijk Polen. Is de meerderheid van de Polen niet katholiek?
Uit de Standaard:
Huishouden schenkt meer voldoening dan seksHuishoudtaken vorm van therapie voor Britse vrouwen
Een meerderheid van de Britse vrouwen beschouwen huishoudelijke taken als een therapie tegen angst, dat blijkt althans uit een enquête die is uitgevoerd door een TV-zender gespecialiseerd in gezondheid. Een derde van de ondervraagde vrouwen verklaren zelfs dat het huishouden doen hen meer voldoening schenkt dan seks.
Zes op de tien ondervraagde vrouwen zeiden dat het huishouden hen helpt ,,om hun leven onder controle te houden” (59%) en dat het ,,een therapie voor de geest” is (60%). Ze verklaarden ook dat ze zich gedeprimeerd voelen als het huis niet op orde is (58%) en geven toe dat slordigheid hun gespannen maakt (59%). Slechts 4% vindt het huishouden doen tijdverlies.De enquête, waarvan de resultaten vandaag worden gepresenteerd in het The Independent, werd uitgevoerd bij 2000 vrouwen tussen 18 en 80 jaar.
Ik heb deze zin maar liefst drie keer moeten lezen voordat het goed en wel tot mij doordrong wat er stond:
Een derde van de ondervraagde vrouwen verklaren zelfs dat het huishouden doen hen meer voldoening schenkt dan seks.
WTF???? Zijn die Britten zo slechte minnaars of wat?
De zondag is weer voorbij gevlogen. Tijd voor een kleine terugblik.
Gisterenochtend bij het ontwaken te horen gekregen dat er problemen waren met één van de servers van mijn studentenvereniging. Ach, niks wat een kleine reboot (hey, als het werkt voor Windows, dan zeker voor Linux 😉 ) niet kon oplossen.
Na dit kleine akkefietje zijn mijn vriend en ik gaan brunchen in de Abdij van ‘t Park. Deze brunch wordt jaarlijks georganiseerd door de Vrienden van de Abdij op erfgoeddag. Het was naar goede gewoonte weer erg gezellig. Het zonnetje scheen, er was een overvloed aan eten (soep, koffiekoeken, quiches, slaatjes, rijstpap, chocomousse, fruitsla, taart,…), iedereen was goed gezind, mijn vriend kon genieten van een parkbier en ik voelde al de stress zo uit me wegvloeien.
Na de brunch zijn we nog even gaan rondlopen op de terreinen van de abdij zelf. Een interessante uitleg gekregen over solitaire bijen van de imker van de abdij en meteen een voorraadje honing en afgeleide producten (gluhwein, likeur, advocaat) ingeslagen. Jammer genoeg konden we niet de ganse namiddag daar blijven, want we werden nog verwacht op een babyborrel. Op naar het verre Limburg dus.
Omdat we een beetje te lang waren blijven hangen in de abdij, moest er wat tijd goedgemaakt worden om op schema te blijven. Laat mij het erop houden dat ik serieus gas gegeven heb, onderweg. Ja, ik geef het toe, ik ben soms een notoire snelheidsduivel. Maar alleen op de autosnelweg, de bebouwde kom is heilig voor mij. (Excuses, excuses.) Mijn vriend op de passagiersstoel wist me alvast te vertellen dat een eventuele snelheidsboete voor mijn rekening zou zijn. Wat me niet meer dan normaal lijkt.
Op de babyborrel was er een massa volk (meer dan honderd personen). Allemaal mensen die gekomen waren om de ouders van pluimgewichtje te feliciteren en een hart onder de riem te steken. Dit was ook de eerste keer dat ik pluimgewichtje in levende lijven zag. Hij zag er al steviger uit dan op de foto’s en hij dronk enthousiast zijn flesje leeg. Maar hij heeft nog steeds last van epileptische aanvallen en tja, je ziet aan het kindje dat hij een handicap heeft.
Ik heb mij goed geamuseerd op de babyborrel. Ondanks het vele volk toch wat kunnen babbelen met mijn vriendin. Er waren ook een aantal ex-collega’s die ik al lang niet meer gezien had. Altijd leuk om bij te praten en nog leuker om te horen dat het bedrijf dat ik achter me gelaten heb nog steeds even chaotisch en stuurloos is. Blij dat ik daar weg ben. 😉
De babyborrel was trouwens een pareltje van organisatietalent. Er was werkelijk aan alles gedacht. Bloemstukjes op alle tafels, tenten in de tuin om te schuimen bij eventueel regenweer (gelukkig scheen het zonnetje), een springkasteel voor de kinderen, een live-band voor de muziek, broodjes, soep, koffie, wijn, taart, ijsjes (en ik had al zoveel gegeten op de brunch… babyborrels zijn slecht voor de lijn). De ouders van pluimgewichtje hadden werkelijk aan alles gedacht.
Na afscheid genomen te hebben van mijn ex-collega’s en van de ouders van pluimgewichtje, reden we terug naar Leuven. Ditmaal met mijn vriend achter het stuur (waarschijnlijk heeft hij toch iets meer vertrouwen in zijn eigen rijkunsten). In Leuven nog even een bezoekje gebracht aan de nieuwe baby, een fijne kleine dame met twee apetrotse ouders.
En toen was het al bijna tijd om te gaan squashen en vervolgens in bed te kruipen. En toen kwam er een varkentje met een lange snuit en het verhaaltje was uit.
In plaats van naar de Blogcom in Antwerpen te gaan, zijn mijn asociale ik en mezelf (en nog wat mensen) voor de verandering nog eens naar de film geweest. We kozen Tsotsi uit, omdat er voor de rest eigenlijk niks bijster interessants draaide en die film toch een Oscar en een rits andere prijzen verzameld heeft.
Ik vond Tsotsi een door en door triestige film die de uitzichtloosheid van het leven in de Zuidafrikaanse sloppenwijken pijnlijk goed illustreerde. Er zat hier en daar wel een scène in die naar het melige neigde, maar het ging er nooit over. Ook heel interessant was het taaltje dat gesproken werd in de film. Hier en daar heb ik duidelijk flarden Afrikaans en Engels opgevangen, maar andere uitdrukkingen waren dan weer totaal onbegrijpelijk voor mij. Een vreemd soort mengtaaltje. De muziek was trouwens ook geweldig. Ben aan het overwegen om mij de soundtrack aan te schaffen (de laatste keer dat ik nog eens een cd gekocht heb, moet toch al een goeie zeven jaar geleden zijn).
PS: ‘k Heb niet echt gezocht naar plotholes, maar er zullen er beslist wel een paar ingezeten hebben. 😉
Jaja, ze heeft wat op zich laten wachten (meer dan een week te laat), maar deze namiddag is het eerste dochtertje van één van mijn beste vrienden geboren. En ze heeft een naam die verrassend goed op de mijne lijkt. Duidelijk mensen met goeie smaak. 😉
Als alles goed gaat, komen ze morgen al naar huis. Eens kijken of we morgen nog een gaatje vinden om even binnen te springen.
Zoals mijn vorige post al aangeeft, ben ik een gigantische fan van alles wat gratis is (hey, wie niet?). Dus toen ik tijdens het wachten in de veel te lange rij aan de VRG-cursusdienst, een affiche opmerkte voor een gratis film ter ere van 10 jaar Challenge, was ik er natuurlijk als de kippen bij om me in te schrijven. En omdat ik soms ook wel een beetje een sympathieke ben, heb ik natuurlijk al mijn vriendjes en vriendinnetjes laten weten dat ze gratis naar de film konden. 
Dus stonden wij met een ganse bende (vijftien man of zo) mooi om kwart na zeven aan de Supercity om een goed plekje voor de film te bemachtigen. We waren goed op tijd, dus konden we fijn in het midden zitten. Voor de film werden ook nog eens 10 x 2 filmtickets verloot en ja, natuurlijk hadden drie personen uit ons groepje prijs. Je hebt zo van die dagen waarop alles meezit. 😉 ‘k Heb dan maar snel iemand gechanteerd om mij mee te nemen naar een volgende film met zijn gewonnen duoticket. 😉
En de film zelf? Wel, die was verrassend goed. De acteurs waren subliem. Jodie Foster, Denzel Washington, Willem Dafoe, Clive Owen, het zijn grote namen, die allemaal stuk voor stuk de pannen van het dak speelden. Het script was clever en het heen en weer springen tussen de actie en de daaropvolgende verhoren van de verdachten was goed gedaan. Er zaten zelfs enkele zeer komische momenten in de film. Geen flauwe grapjes zoals je vaak tegenkomt in een actiefilm, maar slimme observaties. Het grappigste moment van de film: de Sikh die men voor een Arabier houdt. Geweldig. (En ik ben echt een moeilijke als het op filmhumor aankomt.)
Niets dan lovende woorden voor Inside Man, dus. Gaat dat zien, u zal het zich niet beklagen.
Om de avond in stijl af te sluiten, zijn we dan nog een terrasje op de Oude Markt gaan doen (lang leve het warmere weer). Alwaar ik opeens een beetje in vakantiesfeer geraakte en uit pure zottigheid een fles Cava bestelde. Meer plezier met bubbels. 😉
Alleen het uit-het-bed-raken vanmorgen was ietsje pijnlijker.
Gisteren ben ik voor mijn werk naar dit event geweest. Helaas was het geen onverdeeld succes. Ware het niet voor de knappe hostessen (jaja, IT is nog steeds een mannenwereld), het overheerlijke eten (zalm! sushi! wokgerechten!), de leuke foto van mij en mijn collega, ter plekke geprint en van een mooi Out of the Box-kadertje voorzien, de aanwezige massagezetels, het leuke puzzeltje van Belgacom, de muntjes van Comparex en de rijkelijk vloeiende wijn, ‘t zou beslist een flop geweest zijn.
Allez, ‘t is te zeggen, ‘k heb mij dus wel goed geamuseerd, maar veel heb ik er niet van opgestoken. De sprekers waren niet allemaal even begeesterend (ik blijf beleefd) en de timing van het hele event liep al van bij het begin in het honderd. Bij de parallelle tracks was het daardoor onmogelijk om tussendoor van track te wisselen.
De locate was ook alles behalve ideaal. Nog nooit een zaal met zo’n verschrikkelijke akoestiek meegemaakt. Het was bij tijd en wijlen gewoon onmogelijk om de sprekers te verstaan door al het randlawaai dat aanwezig was. Randlawaai dat voor een deel veroorzaakt werd door de aanwezigen die liever wat babbelden onder het genot van een tas koffie of een glaasje wijn dan naar de presentaties te luisteren.
Bij de parallelle tracks kon je ook gezellig meeluisteren naar wat er in de aangrenzende tracks verteld werd. De verschillende ruimten waren namelijk alleen maar door een gordijn van mekaar gescheiden, wat niet echt bevorderlijk is voor een goeie geluidsisolatie. Zeer pijnlijk.
Als afsluiten was er nog een mystery gast aangekondigd en een party met danseressen (dansers, daar hadden ze waarschijnlijk niet aan gedacht) om ons te entertainen, maar dat heb ik toch maar aan mij voorbij laten gaan.
Ach ja, een dagje gratis vertier, dat kan geen kwaad op tijd en stond en de zalm was echt wel superlekker.
PS: Ik schat het percentage aanwezige vrouwen toch zeker op 15 procent…
