Tijd om nog eens muntjes te tellen!
De oogst van vandaag:
België: 7 x 1 cent, 7 x 2 cent, 3 x 5 cent, 2 x 20 cent, 1 x 1 eero
Nederland: 1 x 2 euro
Frankrijk: 1 x 1 cent, 1 x 10 cent
Italië: 1 x 5 cent
Mijn nieuwe gemiddeldes:
België: 79,2%
Nederland: 7,3%
Frankrijk: 5,7%
Duitsland: 3,5%
Spanje: 1,6%
Italië: 1,4%
Luxemburg: 0,8%
Portugal: 0,3%
Griekenland: 0,3%
Conclusie: Vreemde muntjes zien mij niet graag. 
Ik heb nog niet veel geblogd over de situatie in New Orleans, gewoon omdat ik geen woorden vond om de situatie daar te omschrijven. Die mensen zijn alles kwijt. Alles. De beelden zijn te gruwelijk voor woorden. Lijken die in de straten drijven. Bodemloze ellende.
Het stoort mij bovendien te moeten vaststellen dat een supermacht als Amerika niet beter voorbereid was op deze catastrofe. Een catastrofe die voorspeld was. Dijken waarvan men wist dat ze niet in staat waren een orkaan van deze sterkte te weerstaan. Hulporganisaties die niet klaar stonden om dadelijk na de storm in te grijpen.
Het stoort mij nog veel meer om te moeten vaststellen dat de arme zwarte bevolking het grootste slachtoffer is. Zij hadden niet de middelen om het natuurgeweld te ontvluchten. Zij bleven in hun ondergelopen huizen of trokken naar schuilplaatsen zoals de Superdome waar ze dagen in de meest mensonterende omstandigheden geleefd hebben. Ik vraag mij gewoon af of de hulpverlening sneller op gang gekomen zou zijn indien de slachtoffers een ander kleurtje hadden. Omdat ik (gelukkig) nog een tikkeltje geloof in de mensheid heb, zal ik dit maar wijten aan incompetentie en gebrek aan vooruitziendheid.
Enfin, ik wilde er niet echt over bloggen omdat ik vond dat mijn woorden ontoereikend waren en misschien zijn ze dat ook wel. Maar toen ik dit artikel las op de BBCnews-site, kon ik niet anders dan een stukje wijden aan al die mensen die in de ellende zitten.
Lees het volledige artikel in de Standaard.
Ik citeer uit het bewuste artikel:
En dan zijn er nog de bijzondere voornamen. Van de pasgeboren jongetjes kreeg 7,9 procent een unieke voornaam. Bij de meisjes is dat 9,4 procent. Onder meer Beer, Beckham, Peppi, Queen en Zoem hebben zich in 2004 bij de Belgische bevolking aangesloten. Ook Pommeline, Blessing, Bries, Lava en Helfred-Prospère werden als voornaam gekozen. Andere ouders zadelden hun pasgeboren kind dan weer met de naam Janwolf, Vlassie, Netel of Punkie op.
WTF? Wie noemt er zijn kind nu “Punkie” of (godbetert) “Helfred-Prospère”??? Wat voor een geschifte ouder moet je zijn om je arme kind met zo’n naam op te zadelen? “Hoi Netel, wat heb je vandaag zoal op school geleerd?” “Dat een netel een plant is die prikt, mama.”
Gelukkig is de procedure om van voornaam te veranderen gevoelig versoepeld. Maar wie helpt die kinderen over de opgelopen trauma’s?
Tja, we moeten er allemaal ooit eens aan geloven. Maar niemand staat graag stil bij dit feit. En ik moet toegeven, er zijn plezieriger dingen in het leven.
Vanavond zijn mijn vriend en ik naar de gebedswake geweest van de vader van J, onze vriend en mijn ex-studiegenoot. De kerk zat stampvol. We waren wat te laat omdat we een beetje problemen hadden om de juiste kerk te vinden (derde keer, goeie keer), waardoor we de rijen rechtstaanden achteraan in de kerk moesten vervoegen.
De gebedswake was redelijk snel gedaan en daarna ging het in een lange stoet van auto’s naar het funerarium om de dode te gaan groeten. Een zeer droevig moment. De vrouw van de gestorvene één en al tranen en de twee zonen ook, natuurlijk. En wat zeg je dan? Wat doe je dan? Ik heb J eens goed vastgepakt en hem sterkte gewenst. Maar je staat in die lange rij aanschuivende mensen en je moet verder. Eigenlijk heb ik een hekel aan gebedswakes, begrafenissen en al wat daarbij hoort, maar ik vind het erg belangrijk om er te zijn. Gewoon om te laten weten dat je meeleeft.
Ik heb zelf al meer dan eens over mijn eigen dood nagedacht. Misschien een beetje een morbide kantje, maar ik weet hoe ik het zou willen. Indien ik in een ongeval of zo om het leven kom, hoop ik dat ze met mijn organen iemand anders een nieuwe kans kunnen geven. De huidige wetgeving over orgaandonatie is opgevat als een opt-out systeem. Alleen de familieleden kunnen zich na het overlijden tegen de orgaanwegneming verzetten. Zo gauw ik mijn domicilie in Leuven heb, ben ik van plan om mij officieel te laten registreren als orgaandonor. Voorlopig heb ik alleen nog maar mondeling aan mijn vriend en familie laten weten dat ik niet wil dat ze zich tegen een eventuele orgaanwegneming verzetten, maar ik zou dit graag officialiseren.
Verder gruwel ik van het idee dat mijn lijk in een open kist zou liggen. Ik wil niet dat het laatste beeld dat de mensen van mij hebben dat van een verstijfd lijk is. Ik wens ook niet begraven te worden, maar gecremeerd zonder al te veel poespas. Geen tranerige diensten of zo. Over wat er met mijn assen moet gebeuren, ben ik nog niet helemaal uit. Misschien is gewoon verstooien nog wel het beste. En daarna hoop ik dat degenen die mij overleven een fijn feestje ter mijner nagedachtenis geven. Want ik wil op een vrolijke manier herinnerd worden.
Enfin, ik hoop natuurlijk nog heel lang in een goede gezondheid te leven, maar ik vind het belangrijk om toch op alles voorbereid te zijn. Daarom ga ik binnenkort eens werk maken van een testament. Dat maakt het ook voor de nabestaanden gemakkelijker.
Tot zover dit morbide onderwerp, morgen hopelijk vrolijker nieuws.
Vergeet niet naar boven te kijken als je buiten komt, want je weet tegenwoordig maar nooit wat er uit de lucht komt vallen…
Door de examens heb ik de laatste tijd verstek moeten laten gaan voor de familiebijeenkomsten van mijn vriend, maar gisteren is het nog eens gelukt om erbij te zijn. De organisatie was dit keer in de handen van een nonkel die onlangs zijn huis in het Leuvense gerenoveerd had. Erg mooi gedaan trouwens. Ze hadden er een licht en open huis van gemaakt met een moderne inrichting. Moest ik geld hebben, ik zou ook zo’n huis willen.
Zo’n familiebijeenkomst verloopt meestal volgens hetzelfde stramien. Wat babbelen, Chinees eten, hard schreeuwen opdat het stamhoofd ons zou verstaan en veel kusjes uitdelen aan de verschillende leden van de schoonfamilie. Wel gezellig dus.
Dit keer kwamen er ook wat praktische afspraken bij kijken, want het weekend van 1 en 2 oktober gaan we met alle kleinkinderen en bijhorende aanhansels naar de Ardennen. En omdat ik toch nog niet genoeg te doen heb, heb ik de organisatie van het weekend op mij genomen. Nu, veel komt er niet echt kijken bij die organisatie. Gewoon een huisje vinden en ervoor zorgen dat er zeker genoeg drank voorhanden is. 😉 Ik kijk er al naar uit!
Ja, ik weet het, het begint eentonig te worden, maar er is weer een ijzeren vogel gevallen. Het vliegtuig is neergestort in een dichtbevolkte woonwijk in Medan op Sumatra waardoor er ook op de grond doden te betreuren vallen.
Ik begin de sterke indruk te krijgen dat er tegenwoordig veel schroot rondvliegt in ons luchtruim. Misschien is het geen slecht idee om in de toekomst toch maar wat meer betalen voor een vliegtuigticket, want het lijkt erop dat de bodemprijzen die sommige lagekostenluchtvaartmaatschappijen hanteren ten koste gaan van de veiligheid. En betaal ik toch liever nét iets meer om in één stuk ter plekke te geraken.
Een grappig fast food boekje voor wereldreizigers (of net niet) van William Sutcliffe. Geleend van een collega en hoewel ik me heilig had voorgenomen tijdens de examenperiode niks te lezen, kon ik het toch niet laten. Een tiental pagina’s maar… ‘t Was na een paar treinritten (en de rit van Leuven naar Brussel duurt echt niet lang) al uit. Hap, slik en weg. Soms hoeft dat echt niet meer te zijn.
Het lijkt wel alsof ik de krant van vorige week zit te lezen.
Alweer een brand in een Parijs pand waarbij onschuldige mensen het leven gelaten hebben.
Alweer een gijzeling in Brussel door één of andere geflipte vent.
Komt daar nog eens bij dat ik opnieuw afgesproken heb om morgen tijdens de middag te gaan lunchen met mijn vrienden van de politie. Ik had net nog een mailtje naar haar gestuurd waarin ik schreef dat ik hoopte dat er niet weer een gijzeling een streep door onze afspraak zou trekken. Ik had mijn grote mond moeten houden…
UPDATE 14.53u: De gijzeling is zonder bloedvergieten beëindigd.
Naar de academie om exact te zijn. Vandaag mijn eerste tekenles gehad van het nieuwe schooljaar. Het was fijn om de tekenspullen weer boven te halen en mijn lieve tekenjuffrouw terug te zien.
Dit is het derde jaar dat ik tekenles volg en dus ook mij laatste. Normaal kan je maar twee jaar de middelbare graad waarnemingstekenen volgen, maar ik heb mij laten buizen zodat ik nog een jaartje langer kribbels op papier kan zetten. Alleen jammer dat ik nu niet meer kan uitslapen op zaterdagochtend.
Het was toch even wennen. Amper twee studenten die ik nog kende van vorig jaar en voor de rest allemaal nieuwe gezichten. De nieuwe leerlingen waren een stuk ouder dan ikzelf en ze zagen er heeeeel braaf en heeeel serieus uit. Nuja, misschien komen ze wel los in de loop van de volgende lessen. Indien niet, neem ik wel eens een thermosfles met Hasseltse koffie mee om tijdens de pauze te consumeren. 😉