En het is een oerconservatieve Duitser. Iedereen die hoopte dat er met de verkiezing van een nieuwe paus een vernieuwende wind door de gangen van het Vaticaan zou waaien, kan nog een paar jaartjes op zijn of haar honger blijven zitten. Hopelijk rekt hij het niet te lang en komt er dan een écht mensenvriend aan de macht. Eentje die wel een plekje in zijn hart heeft voor homo’s, lesbiennes, vrouwen, getrouwde priesters en anti-conceptie.

Zolang er leven is, is er hoop. Gelukkig duurt geen enkel leven eeuwig. 😉

Aaaaaaaaaaaaaah, ze zijn hier op het werk nu al een half uur lang het brandalarm aan het testen. Als ze in Abu Ghraib nog op zoek zijn naar foltermethodes kan ik hen dit ten zeerste aanbevelen. Om de drie minuten één minuut brandalarm. En dan heb ik het niet over een vriendelijk belletje, maar over een oorverdovend geluid dat nog het meest doet denken aan een op hol geslagen tandartsboor. Mijn haren gaan er recht van overeind staan.

Denk dat ik vandaag eens wat vroeger huiswaarts keer.

Vandaag na veertien dagen paasvakantie (nuja wat heet vakantie, elke dag braafjes naar het werk geweest) eindelijk weer mijn creatieve ik aan het woord gelaten in de zaterdagse tekenles. De tekenjuffrouw zag er bijzonder blozend uit na een weekje snowboardvakantie. Ze had haar eerste ervaringen op het gladde bord zelfs zonder al te veel builen en blauwe plekken doorstaan. Toch wel petje af, daar waar ik totaal geradbraakt terug gekomen ben van mijn eerste poging-tot-snowboarden-vakantie, heeft mijn juffrouw het fluitend overleefd, ondertussen ook nog eens drie kinderen tussen vijf en tien op sleeptouw nemend. Mijn tekenjuffrouw is werkelijk multi-talented. 😉

Enfin, ik ging het dus niet over skivakanties hebben, maar over tekenen. Als kind deed ik bijna niks anders. Thuis, in de les, tijdens het telefoneren, altijd was ik wel iets aan het tekenen. (Ooit zelfs eens als straf vijf bladen vol met bloemetjes moeten tekenen, maar da’s een ander verhaal.) Maar ja, hoe gaat dat als je ouder wordt? Andere interesses duiken op, verantwoordelijkheden, dikkere cursussen, studentenverenigingen, een lening af te betalen, u kent het wel. En ja, dat tekenen dat kwam er niet meer van.

Maar ergens bleef het zeuren in mijn achterhoofd. En op mijn (nooit korter wordende) TODO-lijstje stond tekenles met stip op nummer één. Tot mijn vriend mijn gezaag beu werd en mij naar de kunstacademie stuurde: “Ga gewoon eens een les meevolgen en zie of het iets voor jou is.” En ja, het was iets voor mij. Na de eerste les zijn er nog vele gevolgd.

En zo komt het dat ik nu elke zaterdagvoormiddag mijn broodnodige slaap opoffer om gezellig te gaan tekenen. En koffieklets te houden met de juffrouw en de andere leerlingen, natuurlijk. 😉

Een klassieker onder de webcomics. Een sobere tekenstijl zonder al te veel prullaria en een tekenaar (Scott Kurtz) die erom bekend staat om het half jaar of zo een serieus relletje in het webcomics-wereldje te ontketenen).

Player versus Player speelt zich af op het kantoor van een gaming magazine. Toch is dit geen gamer comic zoals bijvoorbeeld Penny Arcade. Geen reden tot paniek dus, je hoeft dus echt geen G4/\/\3R te zijn om de gags van PvP te kunnen smaken. (Ter illustratie: mijn gaming skills reiken niet verder dan tetris. Ik denk dat dit genoeg zegt.)

Ik consumeer PvP bij voorkeur bij het ontbijt, want ok, misschien zijn de personages wel wat cliché, vaak slaagt Kurtz er toch in een glimlach op mijn gezicht te toveren. En da’s de ideale manier om de dag te beginnen, nietwaar?

Dolfie bij de triomboog

Dolfie haalt zijn mooiste glimlach boven

Ok, een dikke week geleden had ik gezegd dat ik eens een verslag van onze Romereis online ging zetten. ‘k Heb eindelijk eens wat tijd gevonden om mij aan mijn woord te houden.

Rome is dus een stad waar je struikelt over de monumenten en bezienswaardigheden (en niet alleen naast, maar soms ook op elkaar). Mijn vriend en ik hebben enorm veel gezien, per dag enorm veel afstanden afgelegd en ik denk dat we het recordaantal bezochte kerken in één vakantie verpulverd hebben. We hebben ook veel geluk gehad dat we net de week vóór de dood van de paus in Rome waren. Eerst had ik zoiets van: dju, een historisch moment op een haar na gemist. Maar toen ik de beelden van de chaos zag, was ik toch blij dat we daar niet tussen zaten. We zouden een stuk minder van Rome gezien hebben en eigenlijk ben ik toch niet katholiek, dus uren gaan aanschuiven om de paus de laatste groet te brengen zou ik sowieso niet gedaan hebben. En natuurlijk heb ik gigantisch veel foto’s genomen.

Enkele minpunten toch: het weer viel wat tegen. Ik had gedacht dat het zonnetje meer zou schijnen, maar ‘t was in Rome even druilerig en bewolkt als in België. We hebben ook weinig tot geen kans gehad om ons Italiaans te oefenen, want alle Italianen in Rome bleven maar hardnekking Engels tegen ons babbelen. En ik heb de neiging om steeds terug te babbelen in de taal waarin ik word aangesproken. Dus veel meer dan ons kamernummer hebben we niet in het Italiaans gezegd. En dat terwijl iedereen mij had verzekerd dat die Italianen alleen maar Italiaans spreken! In Rome waren ze alleszins zeer goed tweetalig.

Behalve op het politiebureau dan. Dat was een iets minder aangename belevenis. Tijdens ons eerste (en laatste) metroritje hebben ze mijn portefeuille (alweer) gepikt (ja, ik heb een onverklaarbare aantrekkingskracht op zakkenrollers). Het metrostel zat echt stampvol. Sardienen in een blikje. En natuurlijk heb ik er helemaal niks van gemerkt. Nochtans waren we op voorhand gewaarschuwd voor zakkenrollers. Toen we uitstapten, vroeg mijn vriend aan mij: “Je hebt je portefeuille toch nog?” Alsof hij een voorgevoel had, want mijn portefeuille was dus wel degelijk weg.

Tegenslag. En dat nog wel op paasdag. Gelukkig zat er maar 100 euro in en voor de rest alleen mijn identiteitskaart, SIS-kaart en bankkaart. Al de rest had ik thuisgelaten. Maar toch, knap vervelend. Even vreesde ik dat ik niet op het vliegtuig zou mogen. Dus ja, wij dadelijk naar het politiebureau om aangifte te doen. Een hele heksentoer om een politiebureau te vinden dat open was. Bovendien hadden ze het te druk op het politiebureau van het station omdat er net iemand voor een trein gesprongen was.

Enfin, na wat vragen en zoeken toch in een politiebureau beland. We waren daar alvast niet alleen. ‘t Was duidelijk ook een feestdag voor zakkenrollers. Papiertje invullen. Twee uurtjes wachten. Twee stempels gekregen van een norse politieman en dat was het dan. Ik in mijn beste Italiaans gevraagd of ik daarmee op het vliegtuig kon. Maar dat zou dus geen probleem zijn, kon ik opmaken uit zijn gebrom. (In ons hotel toch maar de Belgische ambassade gebeld om dit bevestigd te zien.)

Eind goed, al goed? Ondertussen heb ik al mijn papieren alweer terug. De zakkenroller had die ergens achtergelaten onder het rolluik van een reisbureau en de vriendelijke mevrouw die ze gevonden heeft, heeft mijn papieren rechtstreeks naar mij opgestuurd. Een geluk bij een ongeluk. Want ik heb een hekel aan heel die administratieve rompslomp.

En natuurlijk hebben we tussen al het wandelen en monumenten bezoeken door ook wat tijd gehad voor hete seks op Italiaans bodem. Of wat hadden jullie gedacht? 😉

Ha! Ik heb de 1163 pagina’s van Dostojevski’s De gebroeders Karamazov tot de laatste bladzijde doorworsteld! Na vijfhonderd pagina’s filosofische, psychologische en religieus getinte karakterschetsen, kwam er dan toch uiteindelijk vaart in het verhaal. En wat voor een vaart. Hoewel je vanaf het prille begin van de meer dan duizend bladzijden durende tocht weet hoe het boek zal eindigen, blijf je tegen beter weten in toch hopen op het tegenovergestelde. Vooral de beschrijving van het proces tegen Dimitri Karamazov is schitterend.

Wat mij het meest intrigeerde aan dit boek is de manier waarop Dostojevski oppervlakkig gezien een misdaadromannetje geschreven heeft, maar dit eigenlijk meer gebruikt als een kapstok om verschillende filosofische opvattingen over de toenmalige Russische samenleving aan op te hangen (en natuurlijk zijn de kiemen van het ontluikende communisme reeds voelbaar aanwezig). Een schitterend boek wat je tot nadenken aanzet. Eigenlijk verdient dit boek een tweede lezing alleen al om de filisofie dieper tot je door te laten dringen.

Maar ja, 1163 pagina’s, ‘t is toch wel veel, he?

‘t Zijn misschien vijgen na Pasen, maar ik wilde toch nog een paar woordjes kwijt over het huwelijk van de Britse troonopvolger en zijn maitresse-op-jaren.

Als ik het koningschap rationeel bekijk, kan ik niet anders dan toegeven dat dit een totaal absurd en voorbijgestreefd instituut is. Want wie kan heden ten dagen nog blijven volhouden dat iemand louter op grond van geboorte meer rechten kan laten gelden dan een ander? Volslagen achterhaald, helemaal mee eens.

Maar toch, een mens is geen rationeel wezen (al probeer ik dat zo goed mogelijk te verbergen), want ja, ook ik laat mijn ogen graag dwalen over de roddelblaadjes bij het aanschuiven aan de kassa in de Delhaize. En welke pagina’s bekijk ik met meer dan gewone interesse? Juist ja, die van de op de dool zijnde koningskinderen.

En zo heb ik vorige week mijn hartje kunnen ophalen aan het nieuws over Charles en Camilla. Hun huwelijksperikelen konden wedijveren met mening zeepverhaaltje. En dan haalden die kardinalen in Vaticaanstad het nog in hun hoofd om de paus uitgerekend op hun trouwdag-die-eigenlijk-al-dertig-jaar-eerder-had-moeten-plaatsvinden te plaatsen.

Arme Charles, arme Camilla. Maar zoals het hoort in een echt sprookje, heeft ook dit verhaal een happy end. En als je mijn mening wilt weten: die twee passen perfect bij elkaar. Camilla zag er werkelijk schitterend uit op haar grote dag-met-uitstel, ze had er dan ook lang genoeg op moeten wachten. En, laten we eerlijk zijn, eigenlijk was die Diana toch ook maar een beetje een seutje, nietwaar?

Lang leve de bruid en bruidegom! God save the queen! 😉

In het algemeen ben ik redelijk tevreden over mijn leven. Toegegeven, ik wil mij ook wel eens overgeven aan zaagbuien en elders-is-het-beter-litanieën, maar als ik objectief naar mijn eigen leven kijk, heb ik helemaal geen reden tot klagen. Ik heb een schat van een vriend, ben mede-eigenaar van een huis-in-wording, heb een goedbetaalde job zonder al te veel stress, heb heel veel vrienden, een zeer gevuld sociaal leven en bergen hobby’s.

Maar toch… (Yep, dit is de maar waarop jullie ongetwijfeld allemaal zaten te wachten.) Ik mis spontaneïteit en verrassing in mijn leven. De keerzijde van een drukgevuld leven is dat je de neiging hebt om alles tot in de details op voorhand te plannen. Mijn agenda is reeds maanden op voorhand ingevuld. En er blijft tot mijn grote spijt niet veel ruimte over voor het onverwachte.

Dus compenseer ik dit gemis door wilde avonturen te beleven in mijn dromen. Vannacht weer enkele bijzonder interressante dingen beleefd. Die ik hier niet ga navertellen, want jullie zouden ongetwijfeld een verkeerd beeld van mij krijgen. 😉

Of om het met Boudewijn de Groot te zeggen: Dus droom ik maar en vergeet.

De paus is begraven, Charles en Camilla zijn eindelijk getrouwd en het weekend is weer voorbij gevlogen. En voel ik mij fit en uitgerust? Alles behalve. Dat belooft voor morgen…

PS: Squashen met een overvolle maag is geen goed idee.