Toen ik daarstraks op de trein naar huis zat, vol ongeduld uitkijkend naar een bijslaap-weekend, bleef onze trein langer dan normaal stilstaan in het station van Schaarbeek. En dat is meestal geen goed teken… Nu dus ook niet. Na een tiental minuutjes stilstaan riep de treinconducteur het “goeie” nieuws af: een ongeval in Sint-Truiden, waardoor onze trein omgeleid moest worden via Vilvoorden en ongeveer een half uur later in Leuven zou aankomen. Nu, ik snap niet goed waarom die trein over Vilvoorde omgeleid moet worden als er in Sint-Truiden een ongeluk gebeurt, maar wie ben ik om aan de professionaliteit en goeie intenties van de NMBS-verkeersleiding te twijfelen?

Maar eigenlijk wilde ik het helemaal niet over treinproblemen hebben. Ik was niet echt gehaast om op tijd in Leuven te zijn en ik had een boekje van Salman Rushdie bij om mij bezig te houden, dus mij maakte die vertraging niet zoveel uit. Het viel me alleen op hoe iedereen nog geen seconde na de mededeling van de conducteur naar zijn of haar gsm greep en druk begon te bellen of sms’en met het thuisfront. Toch ongelooflijk hoe snel dat kleine toestelletje ingeburgerd geraakt is. Iets meer dan tien jaar geleden zouden al die forenzen met vertraging gewoon knarsetandend hun lot hebben moeten ondergaan zonder ook maar iemand op de hoogte te kunnen brengen. (De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik zelf ook lang weigerachtig stond ten opzichte van de gsm. Vooral het aspect “altijd bereikbaar zijn” schrok mij af.)

Enfin, ik kijk al uit naar de dag waarop al de treinen met een internetconnectie uitgerust zullen zijn. 😉

Gisteren ben ik iets gaan eten met een goeie vriendin van mij die, net als ik, ook geen afscheid van het studentenleven kan nemen. En al gauw zaten we onder het genot van een overheerlijke paëlla en een goed glas sangria jeugdherinneringen op te halen.

Bleek dat mijn vriendin een behoorlijk onstuimige pubertijd beleefd heeft en eigenlijk een beetje een crimineeltje in de dop was. Dit in tegenstelling tot mezelf die tot mijn achttiende eigenlijk een modelkind was. Enfin, je kent het soort wel: braaf opletten in de klas, altijd goeie punten, niet drinken, niet roken, niet geïnteresseerd in de jongens,…

En toen begon ik aan de unief te studeren en toen was het allemaal om zeep. 😉 (Gelukkig rook ik nog steeds niet, een bijzonder wijze beslissing, vind ik zelf.) Met mijn vriendin is het gelukkig allemaal goed gekomen. 😉

Als die geen pakkende AIDS-campagne is, dan weet ik het ook niet meer…

Voor hem en voor haar.

PS: Ik ben zelf een schorpioen.. 😉

Je in het holst van de nacht overgeven aan je dierlijke instincten en zo nog wat afpitsen van een toch al veel te korte nacht, beklaag je je altijd pas de dag erna. Oef, mijn hersencellen hebben beslist nog slaap nodig.

Laat één ding duidelijk zijn: ik háát afwassen (en bij uitbreiding alle aanverwante huishoudelijke karweitjes waarbij water en een zeepsopje te pas komt). Dit is dan ook één van de voornaamste redenen waarom mijn vriend en ik zo vaak uit eten gaan. Een totale ende complete aversie voor het schoonmaken van borden, bestek en andere potten.

Zo nu en dan krijgen we het echter in ons hoofd om vrienden te eten te vragen en tja, dan wordt er natuurlijk afwas geproduceerd. VEEEEL afwas. Afwas die we momenteel met de moed der wanhoop aan het wegwerken zijn, want morgen verwachten we opnieuw gasten. Afwas die we (het moet gezegd worden) hebben laten staan sinds het vorige etentje zo’n anderhalve week geleden. Tja, what can I say. D’r zijn nu eenmaal zoveel leukere dingen te doen… (Het begint met een s en eindigt op een x.)

Enfin, de laatste potten wegen het zwaarst. Nog even doorbijten en dan kruipen we gezellig in bed.

In het geval mijn vijf trouwe lezers op 3 mei in de buurt van het Leuvense passeren, een interessant berichtje:

Hallo !
Op 3 mei organiseer ik samen met een hoop vrienden een wereldrecordpoging kussengevecht op het Ladeuzeplein te Leuven. Hiervoor moet er een serieuze hoop volk op de been gebracht worden en hierbij komt u in het spel. Aangezien hiervoor geen publieke reclame uit onze naam mag gebeuren en aangezien persoonlijke contacten handig zijn vraag ik u concreet het volgende:
-Maak u vrij op dinsdag 3 mei (tegen 20.00u verzamelen op het Ladeuzeplein)
-Nodig zo veel mogelijk vrienden uit (van thuis, in de les, broertjes, zusjes)
-Zendt zelf een ‘persoonlijke’ mail waarin u hetzelfde doet (het kettingsysteem, maar vermijdt het nodeloos forwarden) en vraag hen ook dit systeem te blijven voortzetten

Wat krijg je in return?
-Een kussen (je hoeft geen mee te brengen, er liggen verse kussens te wachten op u 😉
-Een T-shirt als herinnering aan een spetterende avond
-Een drankje (om een droge keel tijdens het eventueel wachten te vermijden)

Bij vragen of bedenkingen: Mail naar: wereldrecordkussengevecht@gmail.com
Roeland

Ik ben alvast van plan om op 3 mei na de Italiaanse les een kijkje te gaan nemen naar de aangerichte pluimenravage. 😉

Oef, ik dacht nooit dat ik de maandagochtend heelhuids zou halen. Maar kijk, ik onderschat mezelf steeds weer. 😉

Het begon al goed op vrijdag. Eerst een lekker etentje in één van mijn favoriete restaurantjes (de Earhshake in het Leuvense, een dikke aanrader voor wie van fusion cooking houdt!). Wel een beetje te veel gegeten. Achja, de voorgerechtjes zagen er zo lekker uit… En tja, als je de uitbater kent, doet die natuurlijk altijd nét iets meer zijn best. Gelukkig hebben we de overtollige calorieën er na het diner allemaal (allez, dat hoop ik toch) vanaf gedanst op een galabal. Mijn vriend en onze respectievelijke broers en zussen (jaja, een echt familie-uitstapje, zowaar) hebben tot in de vroege uurtjes het beste van onszelf gegeven.

Dan zaterdag. Normaal werd ik braaf om negen uur in de tekenles verwacht. En waarschijnlijk zou ik ook nog wel zo zot geweest zijn om te gaan als er de rest van het weekend niks meer op het programma gestaan had. Dat was dus niet het geval. Een vriend van mij trouwde. En om ‘s avonds nog goed te kunnen feesten, zijn we toch maar wat langer in bed blijven liggen. En tja, zaterdagnamiddag om twee uur, zaten we met een kater in de mis. De huwelijksviering was redelijk saai. De teksten vielen nog wel mee, maar de lezers waren ronduit slecht. Nog nooit zoveel gestotter gehoord in één mis. Gelukkig zorgde de pastoor voor een grappige noot door zomaar de helft van de kerk te vergeten van een hostie te voorzien. Tsss, hij mag al blij zijn dat er eens volk in de kerk zit en dan nog die arme gelovingen het sacrament van de eucharistie ontzeggen! Schandalig! 😉

Anyway, daarna vlug vlug naar huis om ons om te kleden en wat koud water in ons gezicht te petsen en daarna was het alweer tijd om te vertrekken naar het avondfeest. Goed feest, goed gezelschap, goeie muziek, lekker eten. Meer moet dat niet zijn. Vroeg in bed liggen, valt helaas niet te verenigen met de hiervoor opgesomde elementen.

Dus denken jullie: zondag lekker uitslapen. Mis poes. In een bui van jeugdige overmoed (ja, ik kan dat soms zo hebben), had ik mij de week ervoor opgegeven om de Vlaamse burger bij te staan op de Vlaanderendag. Dus ikke alweer om half elf uit mijn bed, rap het speciaal voor de Vlaanderendag gemaakte t-shirt aangeschoten (en toch ook maar een broek). Gespurt naar de trein en in Brussel op mijn nuchtere maag vijf uur lang een stroom ongeïnteresseerde Vlaamse burgers in de gaten gehouden. Ze waren braaf, maar erg apathisch. Maar misschien zaten de interessante mensen wel op de dag van de Aarde of op de Fiesta van het Rode Kruis.

Enfin, ik ben zelfs ‘s avonds nog gaan squashen. En tot mijn grote verbazing nog goed gespeeld ook. Moraal van het verhaal: slaap is zwaar overroepen. 😉

Volgens dit artikel in het Belang van Limburg dan toch. Nu weet ik waarom ik het vandaag zo moeilijk heb om mij op mijn werk te concentreren! En ik maar denken dat het aan het mooie weer lag! 😉

Zelfde artikel in de Standaard.

Valt niet te twisten. Maar dat je met geld geen goeie smaak kan kopen, bewijst deze blog. Onder het motto, lach eens met een beroemdheid. 😉

Oef. Na vorige week behoorlijk wat avonden opgeofferd te hebben aan het beoordelen van websites en het uitdelen van puntjes, is de prijsuitreiking van onze webdesignwedstrijd zonder problemen verlopen. Een pak van mijn hart.

Voor het vierde opeenvolgende jaar heb ik deze wedstrijd georganiseerd voor onze studentenvereniging. Dit jaar waren er vier categorieën waarin prijzen te winnen vielen. En ik moet zeggen: de beste sites hebben gewonnen. Niets dan tevreden gezichten op de prijsuitreiking dus. (En één laarzenfetisjist. 😉 )

Maar de keerzijde van de medaille is dat het beoordelen van zo’n site echt wel veel werk is. Je moet toch alle onderdelen bekijken, beoordelen of de site wel toegankelijk en makkelijk in het gebruik is, paar tools erop loslaten, kijken of de geboden content wel de moeite is,… Enfin, ikzelf en de andere juryleden hebben er genoeg uurtjes aan besteed.

En ik merk bij mezelf dat ik het dit jaar moeilijker had om me voor de wedstrijd te motiveren. Het aantal inschrijvingen lag ook beduidend lager dan vorig jaar. Iets wat ik totaal niet begrijp, want ik heb nog nooit zoveel reclame gemaakt. Misschien komt er sleet op de formule? Want aan websites is er geen gebrek in de virtuele studentenegmeenschap.

Aan de ene kant ben ik blij dat ik besloten heb ermee te stoppen, weer een kopzorg minder en wat vrije tijd extra, maar aan de andere kant vind ik het ook wel jammer, want de reacties van de deelnemers op de prijsuitreiking waren zeer positief. En velen hebben gezegd dat ze volgend jaar zeker opnieuw wilden deelnemen.

Nu, mijn besluit staat vast. Het is mooi geweest. Misschien neemt iemand van de andere medewerkers van onze studentenvereniging de fakkel van mij over, maar ik vrees er voor…

Jaja, wie weet slaag ik er toch ooit in mijn volledig van het studentenleven los te weken.