Het was lang geleden dat ik er nog eens eentje las, maar kijk, een goeie ouderwetse thriller gaat er altijd in. Het is bovendien leuk om een werk te lezen van iemand van eigen bodem: Leuvenaar Guido Eekhaut. Wat het boek voor mij nét dat tikkeltje extra gaf, is het feit dat de auteur de uitbarsting van de Eyjafjallajokull vorig jaar gebruikt als achtergrond voor zijn seriemoordenaarssaga op Tenerife.

Als ik het boek in een paar trefwoorden zou moeten samenvatten, haal ik mijn inspiratie dankbaar uit het boek zelf: Lord of the Flies met bejaarden gekruid met een snuifje seriemoordenaar.

Het boek is vlot geschreven en het kost weinig moeite om het in één ruk uit te lezen. Tot op het einde blijf je in het ongewisse over de ware identiteit van de moordenaar en tegelijkertijd zit je je voortdurend af te vragen of het hoofdpersonage Jack Proust werkelijk zo onschuldig is als hij laat uitschijnen. Het verleden wordt weerspiegeld in het heden. Knap gedaan.

Het boek laat echter geen té kritische lezing toe. Ik had echt moeite om te geloven dat volwassen mensen met een goede baan en een goede opleiding op een paar dagen tijd zouden verworden tot barbaren, zelfs al waren ze helemaal afgesloten van de buitenwereld en werd eten en drinken langzamerhand schaars. Waar ik bij Lord of the Flies de afschrikwekkende aftakeling van de beschaving heel aannemelijk vond, ging het hier toch allemaal net iets te vlotjes. Of zie jij al een bende zestigers die gewoon zijn met mercedessen te rijden en veel geld te verdienen opeens tronen bouwen in zwembaden?

Maar goed, als dramatische achtergrond van het echte verhaal: het kat-en-muisspel dat zich voltrekt tussen de seriemoordenaar een Jack Proust, kan het natuurlijk wel tellen.

Geen hoogvlieger, gewoon een leuk en vlot geschreven boek. Soms moet dat  niet meer zijn.