Maandag werd ik door de lieve mensen van Walkie Talkie uitgenodigd op de screening van aflevering 4 en 5 van Vermist in Utopolis Mechelen. Dit ter gelegenheid van de start van het vijfde seizoen (neen, niet dít vijfde seizoen) van deze misdaadreeks. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik vóór het mailtje van Walkie Talkie nog nooit van Vermist gehoord had (nog steeds geen tv ten huize yab). Maar een mens moet open staan voor nieuwe ervaringen en zo vaak wordt ik nu ook weer niet uitgenodigd op events.
Dus besloot ik de salsa- en bachatacursus te brossen en plaatste ik een oproep op Facebook op zoek naar iemand om me te vergezellen naar Mechelen. (Mijn vriend is ondertussen zó salsaverslaafd dat hij weigert ook maar één les te missen.) De vrouw van een oud-studiegenoot stelde zich kandidaat. Heel fijn, want dit was de allereerste keer dat ik samen met haar op stap ging. Een ideale kans om mekaar wat beter te leren kennen, zo zonder man en kinderen in de buurt. Haar man offerde zich op om op de vier jongens te passen en zo spoorden we ‘s avonds samen naar Mechelen.
Het scheelde niet veel of ik had de afgesproken trein gemist, want maandagnamiddag moest ik naar een belangrijke conferentie die ons bedrijf organiseerde en de grote baas hield me aan de praat na afloop van de laatste speech. Ik pikte snel een paar wraps mee op de receptie voor onderweg en zette er de pas in om op tijd in Brussel centraal te zijn. Daar aangekomen besefte ik dat ik vergeten was een ticket naar Mechelen te kopen, gelukkig werkten de automaten van de NMBS voor één keertje wel eens. En zo haalde ik, een klein beetje bezweet, de juiste trein.
In Mechelen aangekomen namen we een taxi naar de Utopolis (nergens een bus te vinden die in de buurt stopte) en meldden we ons mooi op tijd aan. We hadden ons enigszins laten misleiden door de uitnodiging die melding maakte van een receptie op voorhand, maar daarmee bleek dus gewoon “ontvangst” bedoeld te zijn en voor de receptie achteraf kregen we twee bonnetje. Had ik daarvoor een fantastische receptie met drank à volonté laten schieten, zeg! Maar niet getreurd, we zochten ons een plekje om wat op ons gemak te babbelen en verkasten daarna naar de zachte zetels van de zaal.
De dubbelaflevering begon erg goed. Spannend verhaal en erg knap in beeld gebracht. Ik was best onder de indruk en zat meteen in het verhaal. Jammer genoeg zakte het niveau in het tweede gedeelte van de dubbelaflevering. Sommige scènes waren zelfs ongewild grappig (ondanks mijn moeilijk gevoel voor humor goed gelachen tijdens de achtervolgingsscène; de wanhopige ontsnappingspoging van de kerel die in de buik geschoten werd, was eveneens hilarisch). Het lag er wat mij betreft nogal dik op wie nu uiteindelijk de dader was. Maar ik moet zeggen dat ik mij bijzonder goed vermaakt heb én dat de afleveringen duidelijk van hoge kwaliteit zijn, geregisseerd door vaklui (o.a. Jan Verheyen). Ideaal voor een fijne en ontspannende avond met een vriendin. Dat glaasje wijn achteraf was de perfecte afsluiter.
Alleen jammer dat we niet tot de gelukkige winnaars behoorden van de dvd’s van seizoen 1 t.e.m. 4. Onze pogingen om origineel uit de hoek te komen, zijn duidelijk voor verbetering vatbaar:
Ook een dikke dankjewel aan mijn vriend die ons, nadat ik hem in de steek had gelaten voor de bachata- en salsacursus, is komen ophalen in Mechelen.
Voor wie Vermist niet kent, het draait allemaal rond de Cel Vermiste Personen van de federale politie. De cast mag er zeker zijn, met namen als Joke Devynck, Kevin Janssens, Marieke Dilles, Stan Van Samang (de hoofdcast) en gastacteurs als Koen De Bouw, Charlotte Vandermeersch, Guy Van Sande, Johan Heldenbergh, Eva Van Der Gucht,Werner De Smedt, Marc Lauwrys en Tine Embrechts.