Donderdagmiddag woonde ik een een netwerksessie bij voor leidinggevenden en mensen die ambitie hebben om leidinggevend te worden. Omdat ik vind dat ik als kersvers leidinggevende elke kans moet aangrijpen om mezelf te verbeteren, was ik dankbaar voor de geboden kans. Wat ik niet verwacht had, was ik dat ik daar na vele jaren mijn ex-beste vriendin zou tegenkomen. Ik weet niet hoeveel ex-beste vriendinnen jullie hebben, maar ik heb er maar eentje. We waren tijdens onze studententijd een tijd heel close, deden bijna alles samen. Tot ik me op een gegeven moment verstikt begon te voelen. Ik had nog hopen andere vrienden, zij had alleen mij. Het is moeilijk te zeggen, wanneer het juist is beginnen misgaan, maar ik hou het op een opeenstapeling van kleine ergernissen die op een gegeven moment mijn emmer deden overlopen. Wat mij tot de nogal drastische beslissing bracht om helemaal met haar te breken. En neen, ik ben daar niet bepaald trots op, maar geloof wel dat dit de juiste beslissing was voor ons allebei.

Wat niet wegneemt dat het mij een heel ongemakkelijk gevoel gaf haar daar te zien. Schuldgevoel? Wie weet. Alleszins komt er een volgend netwerkmoment waarbij we misschien samen aan tafel zullen zitten. Ik voorspel enkele bijzonder ongemakkelijke momenten.