Toen ik nog jong en idealistisch was, geloofde ik dat vriendschap voor eeuwig en altijd was. Helaas, een mens wordt volwassen en met het voortschrijden der jaren worden vele mooie idealen van de jeugdige onschuld één voor één geslecht. Vriendschap is niet voor eeuwig. Vriendschap is een tijdelijke band tussen twee mensen, mensen die hun eigen weg gaan en soms verwijderen die wegen zich van elkaar. Je verandert, je vrienden veranderen en soms moet je vaststellen dat die innige band die ooit tussen jullie bestond in rook is opgegaan. Hoe dat komt. Geen idee. Het gebeurde langzaam, zonder dat je er veel erg in had.

Vriendschap is belangrijk voor mij en ik probeer dan ook mijn best te doen om mijn vriendschappen te onderhouden. Daarom doet het altijd een beetje pijn te moeten vaststellen dat een mooie vriendschap uitdoofde. Niet eens heftig brandend in een spetterende ruzie, maar neen, stilletjes, niemand heeft gemerkt dat het vuur langzaam doofde. Ik pleit zelf ook schuldig, ik heb te weinig tijd voor mijn vrienden. Mijn agenda is barstensvol gepland. De eerste afspraken voor augustus zijn al gemaakt. Maar hoe kan je een vriendschap levendig houden als je elkaar maar twee keer per jaar ziet? Als je zelfs niet meer weet bij welk bedrijf de vriend of vriendin in kwestie aan de slag is? Vriendschap vergt een investering van tijd en laat ik net aan dit laatste goed een groot gebrek hebben.