Zijn vaak de beste.

Deze voormiddag hadden een collega en ik een afspraak buitenshuis. De afspraak duurde tot na het middaguur en toen we terug richting kantoor fietsten, stelde hij voor ergens te gaan lunchen op een terrasje. Mijn eerste reflex was neen zeggen, want ik had nog werk dat op me lag te wachten. Maar toen dacht ik, hey, waarom niet, een mens leeft maar één keer, de zon schijnt en er is al zo weinig ruimte voor spontaneïteit in mijn leven.

En zo zat ik deze middag op een terrasje in de zon te genieten van een pasta vongole met een glaasje witte wijn. Omdat af en toe uit de band springen geen kwaad kan.