Dat het pad van een leidinggevende niet altijd over rozen gaat, werd mij vandaag eens te meer duidelijk. Momenteel ben ik in mijn team bezig met het omzetten van een aantal tijdelijke contracten in vaste contracten. Om dit te kunnen doen, moeten de vacatures voor de functies, die nu reeds door iemand met een tijdelijk contract ingevuld worden, gepubliceerd worden. M.a.w. de mensen in kwestie moeten solliciteren voor hun eigen job. Een erg onaangename erfenis uit het verleden waarmee ik zelf erg verveeld zit.

En jawel, datgene waar ik voor vreesde is vandaag gebeurd: na een ganse dag sollicitatiegesprekken afnemen (na een veel te korte nacht), kwam een andere kandidaat als de beste uit de bus. Erger nog, de medewerker die momenteel de functie uitoefent, voerde echt een verschrikkelijk slecht sollicitatiegesprek. De medewerker in kwestie besefte het zelf, want de tranen welden op in zijn ogen. De ontgoocheling en frustratie hingen onuitgesproken in de lucht. Bijna tastbaar.

Dus kon ik niet anders dan de hartverscheurende keuze maken om voor de beste kandidaat te gaan. Laten we hopen dat mijn bijna-ex-medewerker elders wel de job van zijn leven vindt.