Een week geleden kreeg ik een mailtje van Schoolbord.be in mijn inbox. ‘k Was eerlijk gezegd al helemaal vergeten dat ik daar op een blauwe maandag een account aangemaakt had in de hoop wat oude schoolkameraadjes terug te vinden (quod non). Nadat ik via de link “paswoord vergeten” mijn paswoord gerecupereerd had, voelde ik mij opeens zomaar zonder reden aangesproken om mijn steentje bij te dragen in de vorm van een oude klasfoto.

Het toeval wil dat ik hier op ons appartement één fotoalbum van mijn kindertijd heb liggen (iets met een discussie over smurfin). Dus hup, na heel wat gepruts de klasfoto van het eerste leerjaar uit het album verwijderd gekregen, ingescand en geüpload naar Schoolbord.be. ‘k Werd bij het terugzien van die oude foto’s zowaar een beetje nostalgisch en ja, toen begon ik mij af te vragen wat er van mijn ex-klasgenootjes geworden zou zijn. Hoe zou het hen vergaan zijn in de grote boze wereld? Zou ik ze nog herkennen als ik ze op straat tegenkwam?

Bij zulke acute aanvallen van nieuwsgierigheid kan maar één medicijn helpen. Google to the rescue! Gelukkig heb ik een fenomenaal geheugen voor trivialiteiten. Ik kende nog van alle kindjes in mijn klasje de voor- en achternaam en dat terwijl ik de meesten sinds het zesde studiejaar nooit meer gezien heb. De Google-zoektocht leverde echter bijzonder bedroevende resultaten op: van slechts vijf van de éénentwintig vond ik een spoor terug (mezelf inbegrepen) en die sporen waren bijzonder magertjes. Al de rest is gewoon onbestaande in het online wereldje (of blogt anoniem, wie weet). Jammer, want nu is mijn nieuwsgierigheid nog steeds niet bevredigd.