In ruil voor de gratis zumbalessen, vroeg de coördinatrice met zachte aandrang minstens één keer deel te nemen aan Rési.f, het Réseau interculturel d’Échange de Savoirs pour les femmes.De brochure verwoordde het mooi: “Femmes suisses ou étrangères, immigrées, réfugiées ou requérantes d’asile, nous avons des richesses personnelles à partager, des savoirs à échanger, de l’amitié à donner.”

Aangezien ik donderdagavond geen plannen had, besloot ik eens een kijkje te nemen bij Rési.f. Het was niet ver en misschien zou het mij wel helpen in mijn zoektocht naar werk. De opkomst was alvast indrukwekkend. Er moesten steeds nieuwe stoelen bijgehaald worden om al de vrouwen van een zitplaats te voorzien. Ik denk dat er in totaal zeker zestig vrouwen bijeen zaten om een tafel waaraan eigen slechts een twintigtal personen paste.

Chokoufeh Samii, de dame die de avond modereerde deed dat zeer goed en met overtuiging, en dat al bijna vijfentwintig jaar lang! Maar ik moet heel eerlijk zijn dat ik me als enige West-Europese een beetje een vreemde eend in de bijt voelde tussen de rest van het gezelschap, voornamelijk vrouwen uit Afrika en Azië. Let wel, veel respect voor de verhalen van deze vrouwen en ik kan me maar al te goed voorstellen hoe moeilijk het moet zijn je draai te vinden in Zwitserland als migrant uit een land met een radicaal andere cultuur, gebruiken en klimaat. Alleen had ik persoonlijk niet zoveel behoefte aan een groepsgesprek in slecht Frans met als thema: ‘hoe kom ik de winter door?” Zeker toen de ene na de andere dame recepten begon op te zeggen. Ik was dan ook stilletjes opgelucht toen na een uur en drie kwartier de bijeenkomst afgerond werd.

Het is jammer, maar ik voelde mij er echt een vreemde eend in de bijt. Misschien moet ik een keer teruggaan naar een Rési.f bijeenkomst nadat ik werk gevonden heb, want nu voelde het voornamelijk aan als tijdverlies.