Dankzij een tip van de toekomstige schoonbroer (van mijn vriend, niet van mij, zolang we niet getrouwd zijn, kan er ook geen sprake zijn van schoonfamiliebanden 😉 ), leerden mijn vriend en ik de serie Rome kennen. Vroeger, toen ik nog Latijn studeerde, was ik een hevige fan van het klassieke Rome. Ik las alles wat ik maar te pakken kon krijgen over deze periode en was erg onder de indruk van de reconstructie van de Romeinse Colonia Ulpia Traiana in Xanten. De laatste jaren bekoelde deze liefde echter. Ik kreeg andere interesses en het Oude Rome was voor mij iets van het verleden.

En toen ontdekten we de serie Rome. De makers hebben kosten nog moeite gespaard om het oude Romeinse Rijk te laten herleven. Wat een genot om die historische personages op onze muur (projector, weet u wel) hun duivelse plannen te zien smeden. De beelden zijn soms zo gruwelijk realistisch dat je bijna de geur van bloed ruikt. Lang vergeten Latijnse teksten, geschreven door Julius Caesar himself, spelen weer door mijn hoofd. En zelfs al weet ik hoe deze eerste reeks zal aflopen, ik kijk met spanning uit naar de laatste aflevering.

Er gaat niets boven een uurtje vluchten naar een ander tijdperk.