Na de lunch aan boord van de Reef Experience werden we met een klein bootje met glazen bodem naar ons cruiseship de Reef Encounter overgebracht. Nu het snorkelen goed was gegaan, wist mijn vriend met te overhalen om ons in te schrijven voor een duikinitiatie. Nu moeten jullie weten dat ik al twee duikinitiaties achter de rug heb. Beide tijdens onze vakantie in Tenerife. De eerste duikinitiatie was ik zo bang dat ik de duikinstructeur een paar blauwe plekken geschopt heb. De tweede duikinitiatie was ongeveer op dezelfde manier gestart als de eerste, maar uiteindelijk ben ik afgedaald naar de zeebodem. Om eerlijk te zijn, stond ik wat weigerachtig ten opzichte van deze nieuwe initiatie.

Maar goed, een mens moet zijn angsten overwinnen en voordat ik het goed en wel besefte, zat ik op de rand van het platform met mijn zuurstoffles op de rug mezelf te overreden dat angst een irrationeel iets is en dat ik toch al een keer gedoken had en waarom moest ik daar nu zo flauw over doen? Als dit een blog met fictieve teksten was, zou ik jullie nu vertellen hoe ik mijn angst overwon en hoe geweldig de duik wel niet was en hoezeer ik ervan genoten had. Maar ik wil jullie geen rad voor ogen draaien. Dit is wat werkelijk gebeurde. De duikinstructeur haalde me over om in het water te springen. En daar ging het mis. Masker niet goed bevestigd, zout water in mijn ogen. Pijn, traanvocht dat niet te stuiten was. En toen gaf ik het op, nog voordat ik het goed en wel geprobeerd had. Met pijnlijke ogen kan ik niet duiken en zout water pikt en zout water in ogen met lenzen pikt, denk ik, nog veel meer.

Sissie yab klom terug aan boord, deed haar duikgerief af en snorkelbril terug aan. En wuifde haar vriendje uit die niet door een irrationele angst gebonden is aan het wateroppervlak. Gelukkig viel het snorkelen wel heel goed mee en zag ik veel mooie kleurrijke vissen die mij een beetje troost brachten om zo mijn eigen lafheid te vergeten. Van de drie duikpogingen die ik in mijn leven ondernomen heb, is er tot nu toe slechts één geslaagd en dit na veel aandringen van de instructeur. Het Great Barrier Reef kreeg ik enkel vanaf het zee-oppervlak te zien. De diepere geheimen bleven voor mij verborgen. Moet ik mij erbij neerleggen dat duiken niets voor mij is? Of opnieuw een poging wagen, misschien in een meer gecontroleerde omgeving als een zwembad?

Na mijn eenzame snorkelbeurt, kwam mijn stoere vriendje terug met verhalen over hoe leuk hij het gevonden had. Na enkele snacks, bereid door de scheepskok, was het al tijd voor de volgende snorkelbeurt. Ditmaal werden we met de boot met glasbodem tot vlakbij een eiland met prachtig zandstrand gebracht. Het eiland wemelde van de vogels, maar was helaas verboden terrein. Gelukkig kregen we na enkele minuten snorkelen een fantastische troostprijs: we zagen onze eerste zeeschildpad. En we slaagden er zelfs in deze vast te leggen op onze gehuurde onderwatercamera. Al was de schildpad een beetje te ver af om een goede foto op te leveren.

‘s Avonds waren we bekaf van al die activiteit. Bovendien bleek dat zowel mijn vriend als ik serieus verbrand waren van het snorkelen. We hadden allebei onze benen ingesmeerd met waterresistente zonnecrème, maar blijkbaar was de factor die we gebruikt hadden niet hoog genoeg. De achterkant van onze benen zag knalrood. Bijzonder komisch, ware het niet zo pijnlijk geweest. Vooral mijn vriend had het erg zitten. Zijn sneeuwwitte benen hadden ongeveer de kleur van tomaat aangenomen. Het deed al pijn als je er nog maar naar keek. Geen ideale uitgangspositie voor nog twee dagen snorkelen. Gelukkig was er een heel goeie zonnecrème aan boord die drie uur waterresistent was en een factor hoger dan 30 had. En die we de dag erna mochten gebruiken.

Na een verfrissende douche schoven we aan voor het avondeten. De creatie van de scheepskok, iets met lams, kon ons niet echt bekoren, maar een hongerige maag doet eten. We zaten aan tafel met een Amerikaans koppel van ongeveer onze leeftijd en een Australisch koppel uit Sydney die op honeymoon waren. Gezellig. Na het avondmaal waren we zo moe dat we al rond acht uur in bed lagen. Zo’n dag op zee doet wat met een mens.