Ik slaag er tegenwoordig steeds moeilijker in de scheiding tussen werk en privé intact te houden. Hoe hard ik ook mijn best doet, mijn werk lijkt steeds vaker in mijn privéleven over te vloeien. Ik zit mails te beantwoorden in mijn privétijd. Ik lig ‘s nachts in bed mijn werk te overlopen en sta er ‘s ochtends mee op. Ik heb het steeds moeilijker om na het thuiskomen de knop om te draaien en aan iets anders te denken. Terwijl ik het vroeger heel makkelijk vond om afstand van mijn werk te nemen, beginnen de grenzen tussen mijn werk- en privépersona te vervagen. En dat zint me hoegenaamd niet.