De naam zegt jullie waarschijnlijk niks (en eerlijk gezegd, mij ook niet), maar zijn tekeningen van Tiny, dat brave meisje met de blozende wangetjes, hebben Marcel Marlier onsterfelijk gemaakt. Voor mij zal Tiny voor eeuwig en altijd het meisje zijn dat me liet kennismaken met het mij toendertijd heel mysterieus in de oren klinkende bloemencorso (tot op de dag van vandaag heb ik nog nooit zo’n corso in ‘t echt gezien, een schande is het, zeker na mijn oproep van drie jaar geleden).

In “Tiny in de bergen” maakte ik voor het eerst kennis met steenbokken en bergmarmotten, die ik, net als de bergen zelf, nog nooit in ‘t echt had gezien. De boekjes leverden me stof om weg te dromen over wagens vol met geurende bloemen en reizen naar verre landen. En ja, Tiny was een beetje saai en afgeborsteld, maar ze zag tenminste een stuk van de wereld. Iets waarvan ik als klein meisje alleen maar kon dromen.