Toen ik het sms’je kreeg dat mijn kameraad in Providence het slachtoffer geworden was van een knockout game, moest ik eerst opzoeken wat het betekende. Ik had geen flauw idee wat ik me bij de term moest voorstellen, maar toen ik de beschrijving las op wikipedia ging het haar op mijn armen recht overeind staan. Mijn kameraad en oud-studiegenootje was in het midden van de dag vlak voor een drukke mall met politieagenten op nog geen honderd meter afstand, buiten Westen geklopt door een groep van een twintigtal minderjarigen. Kinderen die het plezant vonden om een willekeurige vreemdeling bewusteloos te kloppen. Just for the fun of it.

Mijn vriend is deze avond langs geweest om het hele verhaal in geuren en kleuren te vertellen. Anderhalf uur heeft de politie hem laten wachten, vlak voor de mall waar hij buiten westen was geraakt, zonder dat iemand op het idee kwam om hem naar een ziekenhuis te brengen. Eerst dacht hij dat de schade nog meeviel, maar zoals dat vaak gaat wanneer mensen in shock zijn, werd de omvang van de schade pas later merkbaar. Pas de dag na de aanval is hij naar de ER geweest om zich te laten onderzoeken. Vervolgens heeft hij twee weken bijna niets meer kunnen doen door de stekende hoofdpijn. Na een zoveelste bezoek aan de ER wilden ze hem daar niet doorverwijzen naar een specialist, omdat hij in de US geen primary care fysician had. Hallucinant.

En zo werd wat een productief werkbezoek moest zijn aan de Brown University een nachtmerrie. Gelukkig kon hij beroep doen op behulpzame collega’s ginder, maar toch, zoiets traumatiserend doormaken ver van je familie en vrienden, ik mag er niet aan denken. Gelukkig is hij nu terug in België, maar hij sukkelt nog steeds met de gevolgen van de aanval. Hij kan zich niet concentreren, heeft geheugenproblemen, last van hoofdpijn en wellicht ook post-traumatische stress. En dat voor iemand die zijn geld moet verdienen met zijn hersenen.

De daders hebben ze niet te pakken gekregen. Er zijn, in tegenstelling tot wat je zou denken, geen camerabeelden van het voorval. En zelfs al zouden ze de schuldigen te pakken krijgen, een minderjarige kan je niet lang opgesloten houden…

En dan denk ik terug aan mijn eigen tienerjaren waarin ik tijdens de middagpauze op school brieven voor Amnesty International zat te schrijven en kalligrafie leerde. Gelukkig zijn dit soort voorvallen de uitzondering, maar toch, wat bezielt een groep tieners om zoiets te doen?