Opgestaan om 6.30u in de hoop een bever te kunnen spotten. Vlakbij ons hotel is een beverburcht waar volgens de zeer vriendelijke heer aan het onthaal een zestal bevers leven. Bevers zijn vooral ’s nachts actief maar ’s ochtends keren ze na een nachtje bomen omknagen weer terug naar hun burcht. Helaas geen beweging waarneembaar bij de burcht.

Gelukkig krijgen we op onze korte ochtendwandeling heel wat ander wildlife te zien: zeearenden (of zeeadelaars) en chipmunks die verrassend fotogeniek zijn.

Na een stevig ontbijt met veel vers fruit en (natuurlijk) scrambled eggs, besluiten we een wandeling te maken in de omgeving. Het is behoorlijk koud, ongewoon koud voor de tijd van het jaar, zo vertelt onze gastheer. Ik besluit wijselijk om broekkousen aan te doen.

Met de wagen rijden we een kort stuk naar de start van de wandeling en worden nog voor we de wagen geparkeerd hebben meteen al getrakteerd op wildlife. Bij de inrit van de parking zit een marmot ons parmantig aan te kijken. Gewillig laat het beestje zich op de gevoelige plaat vastleggen. We wandelen door een licht glooiend boslandschap. De lucht is zwaar bewolkt en zo nu en dan vallen er een paar druppels uit de hemel. Wij hopen vurig dat de hemelsluizen gesloten blijven.

We hebben nog meer geluk, we spotten twee prachtige herten. Het eerste hert maakt zich snel uit de voeten, maar het tweede hert kijkt ons nieuwsgierig aan. Met een mooi portret als resultaat.

Bijna halverwege de wandeling komen we een dame van rond de vijftig tegen. Ze is vergezeld van drie honden. Het is een aardige dame die duidelijk graag een praatje maakt en we lopen een eindje met haar mee. Ze vertelt dat ze hondentrainer is. Twee van de drie honden in haar gezelschap zijn van haar, de derde hond is een Mechelse scheper van 18 maanden die aan een ouder koppel toebehoort. De scheper is echter een beetje te wild voor het oudere koppel, vandaar dat de aardige dame overdag op de hond past en met hem gaat wandelen om zoveel mogelijk van zijn energie kwijt te geraken.

De dame woont een beetje verderop aan het meer. We komen langs een stuk waar opvallend weinig bomen staan en de bomen die er wel staan zijn duidelijk nog maar een paar jaar oud. De dame vertelt dat een tijd geleden een keverplaag de dennenbomen in deze streek getroffen heeft. Nadat de kevers de bomen aangetast hadden, deed een schimmel de rest. De zieke bomen kregen een blauwachtige schors, vandaar de naam ‘denim pine’.

Op het verste punt van onze wandeling nemen we afscheid van de dame en beginnen we aan het tweede stuk van onze lus. We zijn nog maar een paar meter ver en het begint te regenen. Deze keer meer dan een paar druppels en voor het eerst sinds ik ze kocht in 2012 voor onze fietstocht in Japan komen de nood-regenponcho’s van pas. Voor drie euro het stuk slagen de poncho’s er goed in ons droog te houden. Het regent, maar gelukkig giet het niet. Wildlife zien we niet meer op het tweede gedeelte van de wandeling. Waarschijnlijk allemaal gaan schuilen voor de regen.

Terug op de parking geven we in onze gps het adres in van een pub in Kamloops die onze gastheer heeft aangeraden. De gps waarschuwt ons voor een zware file op de hoofdweg en inderdaad we zien de auto’s in een lange rij aanschuiven. Gelukkig is er een alternatieve route naar Duffy’s pub.

Rond 14u zijn we in Duffy’s pub, een traditionele pub met gigantische tv-schermen waarop geluidloos drie verschillende programma’s spelen. Ik zie poutine onder de hoofding ‘to share’ staan en stel aan mijn vriend voor om deze beroemde Canadese variant op friet met stoofvleessaus eens te proberen. Als je dat ergens moet doen, dan wel een traditionele pub. Mijn vriend bestelt nog een hamburger en ik hou het bij een wonton soep. Een maar minuten later staat de poutine al op onze tafel. Poutine zijn frieten met gesmolten kaas en gravy. Het is niet slecht, maar echt wild word ik er ook niet van en het is vooral heel, heel zwaar. Charme mijn vriend die nog een ganse hamburger moet naar binnen werken. Onze serveerster bevestigt trouwens dat het momenteel uitzonderlijk koud is in Kamloops en omgeving.

Het weer verbetert er niet echt op, dus besluiten we naar een First Nations museum in Kamloops te gaan. Helaas blijkt dit museum, in tegenstelling tot wat verschillende sites (waaronder tripadvisor) beweerden, gesloten te zijn in het weekend. Een museum dat enkel open is van 10 tot 16u op weekdagen. Veel volk kan dat toch niet trekken?

De zon is ons echter goed gezind en we besluiten de Rivers trail te volgen langs de North en de South Thompson River die in Kamloops samenvloeien. We parkeren onze auto op McArthur Island, een eiland met veel sportfaciliteiten. Het wordt al snel te warm voor broekkousen, dus speel ik deze op zo onopvallende wijze uit, ergens op een bankje langs de rivier.

We genieten van de zon op onze huid, maar moeten vaststellen dat het water in de rivieren wel heel laag staat. We komen zelfs langs een boot die gestrand is op een ondiepe plek in de rivier. Met een takel zijn ze aan het proberen de boot los te trekken. We wachten het resultaat van de reddingspoging niet af en wandelen verder. De wandeling is niet uitzonderlijk mooi, maar wel aangenaam. Rond 18u zijn we terug bij onze auto en rijden we opnieuw in de richting van ons hotel.

We hebben na het late en zware middagmaal echter totaal geen honger. Gelukkig brengt een Real Canadian Superstore redding. De winkel is reusachtig en we kijken onze ogen uit. Wat een aanbod! Versgesneden groenten en fruit, sushi, wraps, fruitsappen, chocolade, zaden, noten, yoghurt… allemaal in hoeveelheden een soorten die ik bij ons nog nooit in de winkel heb zien liggen.

We kopen wat gesneden fruit en yoghurt en rijden linea recta naar het hotel. Daar aangekomen wisselen we van kamer. Onze nieuwe kamer ligt twee verdiepingen hoger en heeft uitzicht op het meer. We eten het fruit en de yoghurt gezellig op in de kamer om vervolgens vroeg in bed te kruipen. Een beetje extra slaap in onze fijne queen size bedden zal ons deugd doen.