Na Gravity alweer een uitstekende film waarin een belangrijke rol is weggelegd voor de onmetelijke leegte van de ruimte. Het verhaal van Interstellar was wel een pak gecompliceerder dan dat van Gravity, even afdwalen met je gedachten was er dus niet bij. Niet dat ik mij daaraan stoorde. De bijna drie uur lange film boeide van begin tot einde. De combinatie van onwezenlijk knappe beelden met een erg sterk verhaal maakten dat ik de ganse tijd op het puntje van mijn stoel zat. Ik zat helemaal in de flow van de film en heb zelfs geen beroep moeten doen op suspension of disbelief. Je merkte dat de regisseur zijn best had gedaan om rekening te houden met de fysica achter het ruimtereizen. Dat gecombineerd met zeer knappe acteerprestaties, maakt dat Interstellar voor mij een absolute topfilm is.

Twee dingen die ik zeker zal onthouden na deze film: robots kunnen verdomd grappig zijn en liefde is de onzichtbare kracht die ons universum zin geeft (allemaal tegelijkertijd: aww)!

Extra bonuspunten voor de “de maanlanding was fake”-verhaallijn! Mark Peeters zal het graag horen!