Zondag speelden mijn vriend en ik Sinterklaas voor zijn petekindje, de oudste dochter van zijn zus. We hadden een dubbele reden om te feesten, want de goedheilig man had niet alleen veel leuke cadeautjes gebracht voor flinke F, het gezinnetje was een paar dagen voordien uitgebreid met een derde zusje. Het was alleszins een drukte van belang in hun huis. De twee oudste zusjes hadden energie te veel en holden op en neer. De baby daarentegen liet zich van haar braafste kant zien, een modelbaby, zeg maar. Gelukkig slaagde ik erin beide zusjes stil te krijgen met een simpel truukje: een handpop in de vorm van een paardje. Als betoverd keken ze naar het lapje stof dat ik met een piepstemmetje liet praten. Grappig om te zien hoe ze erin opgingen en het paardje voor hen echt tot leven kwam. De grenzeloze fantasie van een kind, het is iets prachtigs. Alhoewel de oudste (drieënhalf jaar) duidelijk wist dat ik het stemmetje produceerde, richtte ze zich rechtstreeks tot het paardje, dat ook talrijke knuffels mocht ontvangen.

Heel grappig. Alleen was het moeilijk om het spel te stoppen, want de zusjes wilden nog meer paardje, nog even paardje, paardje, paardje, paardje. En dat terwijl ik  nog serieus last had van de naweeën van een nacht monsters bevechten. Enfin, ik voelde me nogal vaatdoekachtig, om eerlijk te zijn. Gelukkig bracht de tv redding en kon ik paardje te slapen leggen.

En zo blijkt eens te meer: je hebt geen duur speelgoed nodig om een kind te entertainen (al helpt een iphone of ipad natuurlijk wel).