Het is een thema waar ik al lang en veel over nagedacht heb: de huidige manier waarop de geneeskunde omgaat met mensen die ten dode zijn opgeschreven. De overdreven therapeutische ijver die veel artsen aan de dag leggen, zelfs al is het zinloos. Nog een operatie, nog een behandeling, nog een poging,… Het leven wordt in het beste geval enkel gerekt, vaak ten koste van de levenskwaliteit, maar deze ijver kost de maatschappij vooral heel veel geld. Ik vind de vragen die in dit artikel opgeworpen worden, dan ook heel zinvol. Al moet ik toegeven dat ik verbaasd ben dat het net de CD&V is die de discussie opent.

PS: Hoe zou het nog met Ariel Sharon zijn?