Gisteren was ik voor de verandering nog eens op stap met de collega’s. Via het werk kregen we een tijd geleden het aanbod om enkele gratis tickets voor culturele evenementen te reserveren. Doordat ik met vakantie was toen de deadline voor het doorgeven van onze voorkeur verstreek, had echter ik naast de tickets gegrepen. Gelukkig (of ongelukkig voor haar, het is maar hoe je het bekijkt) haakte de partner van één van mijn collega’s af en mocht in stand-in spelen.

Omdat met een lege maag naar een toneelstuk over het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog gaan ons geen goed idee leek, reserveerde ik een tafeltje voor vier in het nieuwe Leuvense restaurant Savoye. Het eten viel me eerlijk gezegd wat tegen en ook de gimmick met de iPad leverde mijns inziens weinig meerwaarde. Niet wat ik ervan verwacht had, jammer.

Ook het toneelstuk was een tegenvaller. En dat terwijl ik de laatste tijd het theater helemaal herontdekt had met maar liefst drie uitstekende voorstellingen van Braakland/Zhebilding achter de kiezen. De openingssequentie was ongelooflijk langdradig met een eindeloze opsomming van alle stukken en boeken over Gavrilo Princip (de negentienjarige Bosnische Serviër die aartshertog Frans Ferdinand van Oostenrijk met een Belgisch wapen FN Model 1910 naar de andere wereld hielp) die dit toneelstuk vooraf gingen. Ik haalde uit verveling zelfs mijn iphone boven. Toen na die eindeloze opsomming ook nog eens van 2014 naar 1914 afgeteld werd, overwoog ik even om de zaal te verlaten.

Gelukkig trad er daarna verbetering in. Het slimme gebruik van de decorstukken en de live-projectie van de actie op het grote scherm zorgden voor erg leuke effecten (de mensen die met een keu als ballen op een biljarttafel rondgespeeld werden, vond ik een fijne vondst). Daarna volgden nog meer fijne en slimme vondsten. Alleen vond persoonlijk ik dat al die gecompliceerde kunstgrepen het stuk  verzwaarden in plaats van een meerwaarde op te leveren. Ik was wel degelijk onder de indruk van de choreografie en de complexiteit van alles wat zich voor mijn ogen afspeelde, maar ik werd niet geraakt door het stuk. De luchtige (ja, zelfs komische) manier waarop alles gepresenteerd werd, vloekte voor mij ook met de zwaarheid van het thema.

Save the best for last indachtig, sloot het stuk toch nog goed af door parallellen te trekken tussen de vrijheidsstrijder Princip en de jonge kerels die nu Europa verlaten om in Syrië te gaan vechten. Of deze parallel volledig klopt, laat ik aan jullie eigen interpretatie over.