Wat is dat toch met mensen die zich met mooie woorden ergens voor engageren en vervolgens niks, nada, noppens doen? Ik kom zulke mensen veel te vaak tegen naar mijn goesting. Zowel in professionele als in privé-context. Voor mij is het simpel: als ik mij ergens voor engageer, doe ik dat ten volle. Als ik u een belofte doe, zal ik deze ook houden, tenzij ik door overmacht in het ziekenhuis lig of zo.

Ook bij vrijwilligerswerk kom ik dit vaak tegen. Mooie woorden genoeg, maar daden, ho maar. Vooral bij vrijwilligerswerk snap ik dit niet. Engageer je dan gewoon niet als je denkt je engagement niet te kunnen waarmaken. 

Ik weet dat het belachelijk is dat ik mij opwind in zulke zaken. Ik zou beter moeten weten na jaren bij een studentenvereniging geweest te zijn waar ik exact hetzelfde fenomeen heb mogen aanschouwen. Na een oproep voor nieuwe medewerkers kregen we onveranderlijk enthousiaste mailtjes van mensen die medewerker wilden worden. Ja, ze gingen er helemaal voor gaan. Ze hadden grootse plannen. Je zag zulke mensen op één vergadering en daarna nooit meer. Ze hadden zelfs niet het goed fatsoen om een mailtje te sturen om te zeggen dat ze het toch niet zagen zitten om medewerker te worden.

Ik snap dat niet. Meer nog, ik erger mij daar geweldig aan. Ik heb een enorme hekel aan mensen die enkel lippendienst bewijzen aan de goeie zaak en vervolgens het werk aan anderen overlaten. Ik snap niet dat zulke mensen niet door schuldgevoel overrompeld worden.