Tijdens onze laatste nacht in Jasper wat beter geslapen, al die lichaamsbeweging zal zijn vruchten afgeworpen hebben. Toch lichte spierpijn deze ochtend en wat last van mijn rechterknie, misschien toch wat te enthousiast geweest bij het dalen.

Geen eieren bij het ontbijt voor mij vandaag. Ik bestel een granola en yoghurt bij Papa George’s. Mijn vriend bestelt de pancakes en krijgt me daar een enorme portie op zijn bord. Ik offer me graag op om hem bij te staan de drie reuzepannenkoeken soldaat te maken.

Op aanraden reden we het eerste stuk van onze rit naar Emerald Lake via de 93A. We zouden een goeie kans hebben om hier wildlife te spotten. Wij spotten echter helemaal niks. Jammer. De beren zitten duidelijk liever in het bos dan zich aan ons te tonen. Het is trouwens alweer fantastisch mooi weer en heerlijk warm. Misschien liggen die beren gewoon ergens in de schaduw te puffen.

We stoppen onderweg aan de samenvloeiing van de Whirlpool en Athabasca rivieren. Met onze flipflops gaan we het water in. Dat is ijs- en ijskoud. Gesmolten gletsjerijs, ideaal om wakker te worden, moest je dat nog niet zijn.

We rijden verder naar de Athabasca falls. Mooie, krachtige waterval met een prachtige regenboog, maar nogal toeristisch naar mijn goesting. Het is drummen om een selfie bij de waterval te maken. Het lukt me niet om met mijn 24-70 mm lens de ganse waterval in beeld te krijgen. Gelukkig biedt de gopro uitkomst. Via de tablet van mijn vriend concentreren we op de wifi van de gopro en zo maken we enkele leuke beelden en filmpjes.

Ook vandaag hebben we een flinke rit voor de boeg, we proberen dus de stops zo kort mogelijk te houden. Lunchen doen we rond 13u bij Sunwapta Falls in een soort van zelfbedieningsrestaurant, waar je eerst aanschuift om je drank en koude gerechten uit de toog te nemen, maar waar de warme gerechten aan tafel gebracht worden. Ik waag me voor de allereerste keer deze reis aan een burger, een portobello burger dan nog wel! Mijn vriend gaat voor de salmon burger. Allebei zeer lekker, het mag gezegd. Ook fijn dat we buiten op het terras kunnen lunchen, al is het te warm om in de zon te zitten.

We rijden de Icefields Parkway verder af en genieten van de fenomenale uitzichten. We stoppen om de haverklap om foto’s te nemen. Achter elke bocht ligt een nog mooier vergezicht. Geweldig.

Rond 16u komen we aan bij het Columbia Icefield en de Athabasca gletsjer. Onze hoofdactiviteit van de dag is een ritje met de Ice Explorer op de gletsjer. We schuiven aan om een ticketje te kopen voor het Glacier Adventure en verwachten minstens een uur te moeten wachten alvorens te kunnen vertrekken. Maar hey, we hebben blijkbaar geluk we krijgen toegangstickets voor 16.15u. Het is 16.04 en wij staan nog op sandalen en in korte mouwtjes. De dame aan de kassa verzekert ons echter dat de gletsjer best te bezoeken valt op wandelsandalen. De kou op de top van Whistlers Mountain ben ik echter nog niet vergeten, dus mijn vriend spurt naar de auto heen en terug om onze windstoppers te halen. Just in time!

We worden eerst met een gewone bus naar het vertrekpunt van de rit met de Ice Explorer gebracht. Rijden met de Ice Explorer is op zich al een hele belevenis. Er zijn maar een dertigtal van deze vehikels gebouwd in de wereld. Allemaal in het jaartal 1982. Onze chauffeur, de bijzonder grappige Tall Mike, verzekert ons echter dat de voertuigen door uitstekende mecaniciens onderhouden worden. Het merendeel van deze voertuigen wordt ingezet voor het vermaak van toeristen tijdens het Glacier Adventure, één Ice Explorer doet dienst voor wetenschappelijk onderzoek in McMurdo Station en de laatste is een promotievoertuig om reclame te maken voor het Glacier Adventure. Eén Ice Explorer kost 1,3 miljoen Canadian dollar en één wiel van een Ice Explorer kost 3000 dollar (elke Ice Explorer heeft zes wielen).

Tall Mike beweert dat de banden van het voertuig zo ontworpen zijn dat ze de gletsjer zelf geen schade berokkenen. Om te vermijden dat de voertuigen partikels van elders op de gletsjer achterlaten, rijden alle voertuigen eerst door een beek met stromend water. Of dit echt het beoogde effect heeft, durf ik te betwijfelen, maar Tall Mike heeft een punt wanneer hij zegt dat er genoeg andere invloeden zijn die een negatief effect op de gletsjer hebben.

Het spectaculairste moment van de rit is de ongelooflijke helling van 32 procent (neen, geen typfout) die we moeten nemen om de gletsjer te bereiken. Yikes! En dan is het eindelijk zover. We mogen uitstappen en een kwartier lang op de Athabascagletsjer rondlopen. Echt fenomenaal om met sandalen en blote benen op een gletsjer te staan. In IJsland is het er niet van gekomen. gelukkig zijn de weergoden ons in Canada beter gezind!

Dat kwartiertje is uiteraard veel te snel voorbij en na nog een allerlaatste foto nemen we opnieuw plaats in de Ice Explorer voor de terugrit langs diezelfde ijzingwekkend helling. Oja, nog interessant om mee te geven. De ongelooflijk blauwe kleur die meren zoals Lake Louise hebben, wordt veroorzaakt door rock flour (zeer fijn steenstof dat door de bewegingen van de gletsjer over de rotsen wordt geproduceerd). De breking van het licht verandert door de aanwezigheid van het stof waardoor de kleuren zo fenomenaal zijn. Rivieren met heel veel rock flour zijn trouwens wit van kleur.

Als afsluiter nog een klein grapje van Tall Mike. Waar staat de naam van het stadje Jasper voor? Just Another Small Place Extracting Revenue.

Deze trip naar de gletsjer en terug samengevat in één woord. Awesome!

We twijfelen nog even om een korte wandeling naar het uiteinde van gletsjer te maken, maar er steekt een koude wind op en we hebben nog een serieuze rit voor de boeg. Onderweg stoppen we om te tanken (de tankstations zijn in de natuurparken niet bepaald dik gezaaid). Het is ongeveer etenstijd, dus ik stel voor om even naar het aanbod te kijken. Het dinner buffet ziet er erg aantrekkelijk uit, maar we krijgen de mededeling dat we 20 minuten moeten wachten op een tafel. Mijn vriend ziet het niet zitten om twintig minuten van onze kostbare tijd te verspillen. Verder dus.

Mijn maag begint ondertussen erg te rammelen en mijn humeur zakt zienderogen tot daar opeens een bord opduikt dat ons de weg wijst naar de Num Ti Jah Lodge. Een zeer mooie lodge gelegen aan de oevers van het Bow Lake en met uitzicht op de Bow Glacier. We moeten tien minuten wachten (tot 20u) voordat we een tafel kunnen krijgen in de Elkhorn Dining Room, maar ditmaal houden we vol. We wandelen even tot aan de oevers van het Bow Lake en terug en onze tafel is klaar.

Ik heb gehoord dat het rundvlees in Canada zo lekker is, dus ik bestel voor de eerste maal deze reis beef tenderloin. Zonder overdrijven, fenomenaal lekker stukje vlees. Heerlijk sappig, goed gekruid, maar niet te veel. Fantastisch!

Rond een uur of tien komen we eindelijk aan bij Emerald Lake. Enfin ja, we parkeren onze auto op de guest parking en staan ons net af te vragen hoe we in godsnaam bij de Emerald Lake Lodge moeten geraken wanneer er een shuttle busje opduikt dat ons en onze bagage netjes aflevert aan de receptie en ons na het inchecken afzet voor ons eigen huisje dat opgedeeld is in vier logeerkamers met bijhorende badkamer.

Het is ondertussen al flink donker, dus veel zien we niet van onze omgeving. Onze kamer ziet er gelukkig fantastisch uit met een eigen zithoek en hout dat klaarligt om een haardvuur aan te maken (lijkt ons wat overdreven met temperaturen die in de buurt van de dertig graden komen). Ik kan haast niet wachten om het eilandje waarop Emerald Lake Lodge ligt, morgen verder te verkennen!