Het ontbijtaanbod begon ons vandaag wat tegen te steken: weer roereieren met champignons, tomaten, worstjes, spek en beans in tomato sauce. Het is in elk hotel exact hetzelfde. Een mens begint te verlagen naar een gewone boterham met kaas. Kaas is hier in het binnenland echter meestal niet te verkrijgen bij het ontbijt. Enfin, niet dat we honger moesten lijden, het aanbod aan fruit is altijd groot. En fruit is gezond.

Vandaag stond de pijl die de fire hazard aangaf op extreme. Een leuk vooruitzicht. Gelukkig hebben we tot nu toe enkel vanuit de verte branden gezien. En het is ook niet duidelijk of deze branden nu opzettelijk aangestoken zijn om ze beter te kunnen controleren of toevallig ontstane branden zijn. Eén ding is zeker: vandaag was de eerste dag dat we het echt te warm hadden. Het was meer dan veertig graden en je hoefde maar een paar stappen buiten de auto te zetten om helemaal in het zweet te staan.

Vandaag hadden we een lange rit in de auto voor de boeg. We lieten ons hotel in Kakadu National Park achter en richtten onze schreden naar Katherine, een tocht van ongeveer 300 kilometer. Dat lijkt niet zo lang, maar in Australië gelden strenge snelheidslimieten en de wegen lenen zich er vaak niet toe supersnel te rijden. Zeker als je de weg er niet kent en je schrik hebt om kangoeroes aan te rijden. Bovendien was onze rode Toyota niet zo’n stevige wagen. Bij hogere snelheden begon er vanalles te trillen. Niet bevorderlijk voor het veiligheidsgevoel. Gelukkig deed de airco schitterend zijn werk en konden we bekomen van de hitte in de wagen.

Onze eerste stop van de dag was Pine Creek. De brochure omschreef het als een kleurrijk oud goudmijnersstadje. Van dat kleurrijk was echter niet veel te merken. Het was er redelijk doods. Het dorpje zelf bestond hoop en al uit drie straten. We bezochten er enkele restanten van de mijningpraktijken die verzameld waren in een park aangelegd ter gelegenheid van het tweehonderdjarig bestaan. De borden met uitleg waren ondertussen al bijna niet meer te lezen, zo fel waren ze afgebleekt door de zon. Er stond ook nog een oud station opgetrokken uit golfplaten en een mooi gerestaureerde stoomlocomotief die blijkbaar in 2000 nog gereden had. Het ding stond er een beetje zielig te verkommeren. Een toeristische trekpleister zie ik Pine Creek nog niet dadelijk worden.

We hadden ondertussen honger gekregen. Op zoek naar een eetgelegenheid in zo’n gat, we hadden er niet al te veel vertrouwen in. Maar kijk, tot onze grote verrassing vonden we in Pine Creek een zeer leuke taverne. Herinneren jullie je de diner uit Twin Peaks nog? Wel, dit etablissement had zo als stand-in kunnen doorgaan. Van die lekkere ouderwetse tafeltjes en zitbanken, een koeltoog met taarten, vriendelijke dienstertjes en verse koffie gezet in van die ouderwetse koffiepotten. Zeer charmant. Ik moest met inhouden om geen stuk cherry pie te bestellen. Helaas stond dat niet op het menu. Als alternatief ben ik dan maar voor de cheese cake met limoen gegaan. Mijn vriend bestelde een burger voor een paar Australische dollars en kreeg een gigantisch groot geval op zijn bord. Goedkoop, lekker en een nostalgie oproepend interieur. Jammer dan Pine Creek niet bepaald bij de deur ligt. 😉

Volgende stop op het programma: Edith Falls. Een zeer welgekomen stop, want het eenzame rijden begon wat tegen te steken. Edith Falls is een onderdeel van het Nitmiluk National Park (die namen! schitterende gewoon) en bood de mogelijkheid om onze oververhitte lijven even af te koelen in het natuurlijk meertje aan de voet van de waterval. Kleren uit, zwempakken uit en zwemmen maar! Hier kon het mooiste zwembad niet aan tippen. Jammer dat de temperaturen zo hoog waren dat zelfs het water geen verkoeling bood. Mijn vriend slaakte even een gilletje toen een iets te ijverige vis een korstje van een wonde aan zijn been pulkte. Al een geluk dat het een minivisje was en geen krokodil .;-) We zwommen tot aan de waterval en terug. Een zeer aangename verpozing.

Na nog enkele kilometers rijden, kwamen we rond drie uur in de namiddag aan in Katherine. Katherine is een grote stad met alles erop en eraan. Zelfs grotten (de Cutta Cutta caves). We stopten even bij Woolworth om wat water in te slaan en wat geld bij te tanken. Het is misschien niet politiek correct om te zeggen, maar sommige aboriginals hebben echt wel een flinke lijfgeur. Dat gold zeker voor de aboriginals die voor ons aan de ATM machine stonden. Deodorant, mensen! Of zeep, dat helpt ook.

Katherine is vooral bekend om de Katherine Gorge: diepe kloven waardoor de rivier Katherine zich in de loop der eeuwen een weg gebaand heeft. We wilden net als de voorbije dagen een sunset dinner cruise doen. Cruises blijken helemaal ons ding te zijn. 😉 Jammer genoeg bleek alles volzet, zelfs het alternatief: de breakfast cruise. Heel spijtig, want zo’n cruise zou, naast een veel te dure scenic flight, de ideale manier zijn om de Gorge te verkennen. Ik was teleurgesteld. Vooral omdat we de dag erna alweer vroege moesten vertrekken en we waarschijnlijk nooit meer in Katherine zouden terugkomen. Mocht ik de reis opnieuw plannen, zou ik ervoor zorgen dat we twee dagen in Katherine konden verblijven. Dan zouden we ook de gelegenheid hebben om de grotten te bezoeken.

Nu moesten we ons tevreden stellen met een ritje naar de Gorge en klommen we een halve kilometer naar het uitzichtpunt. Ik verzeker jullie: een halve kilometer klimmen in een vochtige hitte van meer dan veertig graden is geen lachertje. Nat van het zweet kwamen we boven aan. Het uitzicht was mooi, maar ik vrees dat we ondertussen al wat verwend waren. Of misschien was het de combinatie van de hitte en de teleurstelling over het missen van de cruise. Ik had het mij allemaal net iets groter voorgesteld. Gelukkig zagen we onderweg nog een paar kangoeroes. Deze grappige beesten slagen er altijd in een glimlach op mijn gezicht te toveren.

Om de hitte van de dag van ons af te wassen, doken we het zwembad in. Ook dit water was warm. Zelfs na de douche was het buiten nog steeds meer dan dertig graden. Mijn vriend en ik kozen dan ook wijselijk voor een plekje binnen in het restaurant om te genieten van de outback barbecue. Als dat geen contradictie is! De Aziatische chef stond buiten het vlees en de vis te bakken, de groentjes stonden buiten en mijn vriend en ik zaten binnen in de koelte. De barbecue was voortreffelijk. De chefkok kenden duidelijk zijn werk. Het kangoeroevlees was zelfs mals en ook de krokodil ging er vlot in. Dit alles overgoten we met een paar glaasjes Yellow schuimwijn. Een goede gewoonte die we hier hebben aangenomen.